Το Trine έσκασε μύτη κυριολεκτικά από το πουθενά και αν αντί για παιχνίδι ήταν παγωτό, θα ήταν “η πιο γλυκιά έκπληξη του καλοκαιριού”. Πριν μας πάρουν τα ζουμιά, όμως, να περάσουμε στην παρουσίαση του και στους λόγους που αποτελεί (ευχάριστη και δυσάρεστη) έκπληξη. Το Trine είναι το τρίτο κατά σειρά πόνημα της “indie” φινλανδικής Frozenbyte, μετά τα top-down space platform Shadowgrounds και Shadowgrounds Survivor που κυκλοφόρησαν το 2005 και 2007 αντίστοιχα. Με τον τρίτο τίτλο της ήδη να έχει ανέβει στα charts, η Frozenbyte υπόσχεται νέους τίτλους με ολοκαίνουργιο περιεχόμενο λίαν συντόμως. Ίδωμεν...
Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κανείς εγκαθιστώντας και ξεκινώντας να παίζει το Trine, είναι η ατμόσφαιρα που βάζει τον παίχτη σχεδόν αμέσως. Θα νιώσετε σαν πεντάχρονα που ακούνε παραμυθάκι για να τα πάρει ο ύπνος. Ο αφηγητής με την βρετανική προφορά του σε βάζει αμέσως στο κλίμα της ιστορίας, και το μόνο που θες να κάνεις είναι να ρωτήσεις “...και μετά, και μετά”. Η καταπληκτική ατμόσφαιρα της αφήγησης δένει υπέροχα με την λιτότητα του σεναρίου, που δεν περιγράφει τίποτα παραπάνω από το ταξίδι τριών ηρώων, ενός fighter, ενός wizard και μιας thief με σκοπό την ένωση τριών artifacts, ενώ έχουν στην κατοχή τους το πρώτο, που ονομάζεται Trine. Στον δρόμο τους θα βρουν μια γη παραμορφωμένη με εμπόδια και παγίδες, καθώς και έναν στρατό από undead, που σκοπό έχει να τους στείλει στα θυμαράκια.
Το gameplay του τίτλου, που ξετυλίγεται μέσα από τα 15 levels του, αποτελείται από platform puzzles που λύνονται συνδυάζοντας τις δυνάμεις των τριών ηρώων. Κάθε ήρωας έχει τρεις ξεχωριστές δυνάμεις, και η χρήση του διαφέρει ανάλογα με την περίσταση. Έτσι έχουμε τον fighter που μοιράζει ξύλο στους undead, και πέρα από το δυνατό του σπαθί, φέρει και ένα hammer (ελληνιστί βαριοπούλα) που κάνει μαζικό damage στους εχθρούς αλλά έχει και την ικανότητα να σηκώσει και να πετάξει με βολέ (!) αντικείμενα μακριά, και φυσικά να τα σπάσει αν τον τσατίσουν. Εν συνέχεια είναι ο wizard, ο οποίος δεν πολεμάει άμεσα, αλλά έχει την ικανότητα να μετακινεί από μακριά αντικείμενα στον χώρο, ώστε να βοηθάει στην μετάβαση στα levels, ή και να τα σπάει αν εμποδίζουν (η συγκεκριμένη ικανότητα δεν μου χρησίμευσε σχεδόν καθόλου σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, αν και πιθανόν να σας χρειαστεί στο τελευταίο level). Η μαγεία του wizard, όμως είναι η δημιουργία αντικειμένων στον χώρο. Στην αρχή κατασκευάζει από το τίποτα κύβους παντός μεγέθους τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει ως πατήματα για ψηλότερα σημεία στο επίπεδο, ή ως αντίβαρο σε ορισμένους μηχανισμούς. Στην συνέχεια του δίνεται η δυνατότητα να κατασκευάζει πλατφόρμες για να διασχίζει μεγάλα κενά και παγίδες με καρφιά και τέλος μπορεί να φτιάξει τρίγωνα που έχουν την ικανότητα να αιωρούνται και χρησιμεύουν σε μεγάλα περάσματα. Ένα στοιχείο που μου καλάρεσε είναι ότι ενώ δεν έχει την δυνατότητα για μάχη, μπορεί να δημιουργήσει αντικείμενα πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων και εκμεταλλευόμενος τα πολύ καλά physics, να τα ρίξει στο κεφάλι τους ή να τους σπρώξει στο κενό. Περνάμε στην κυρία της παρέας, την thief που για μένα ήταν από τους πιο βασικούς χαρακτήρες όσον αφορά την μετακίνηση στα levels. Ελαφρύ πάτημα, ψηλά άλματα, και ένας υπερχρήσιμος γάτζος που της επιτρέπει να πηδάει σαν τον Γιωργάκη της ζούγκλας πάνω από μεγάλα κενά και εμπόδια. Σαν όπλο της έχει ένα τόξο που με μερικές αναβαθμίσεις θα αρχίσει να πετάει πολλαπλά βέλη και φλεγόμενα στην συνέχεια, που κατατροπώνουν δυνατότερους αντιπάλους.
Χρησιμοποιώντας εναλλάξ τους τρεις ήρωες, ο παίχτης πρέπει να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις τους ανάλογα με την περίσταση και συνδυαστικά με τα physics, ώστε να περάσει από όλα τα δύσκολα εμπόδια που θα βρει στο διάβα του. Αυτό δε σημαίνει πως σε κάθε εμπόδιο που θα συναντάτε υπάρχει μια και μοναδική λύση. Το αντίθετο μάλιστα, σας δίνεται η δυνατότητα να πρωτοτυπήσετε και να δοκιμάσετε πολλές μεθόδους. Φανταστείτε για παράδειγμα ένα φαρδύ πλατύ άνοιγμα με μεγάλα καρφιά στη βάση του και από πάνω τους τρεις μικρές σανίδες με φάρδος όσο ένας ήρωας, σε απόσταση ενός άλματος το καθένα. Στην αντίπερα όχθη ένας undead σας περιμένει για φαγητό. Τρεις ήρωες, τρία τινά. Με την thief, σαϊτεύετε (πολύ epic αυτή η λέξη) τον undead από μακρυά και γαντζώνεστε στην οροφή και περνάτε απέναντι. Με τον fighter πηδάτε με ελαφρά πάνω από τις σανίδες και σφάζετε από κοντά τον undead. Με τον wizard, φτιάχνετε μια πλατφόρμα που να ενώνει τις δυο σανίδες, ανεβαίνετε και πετάτε ένα homemade κουτάκι στον νεκροζώντανο, κομματιάζοντας τον, περνώντας με ένα ακόμη άλμα απέναντι. Φυσικά μπορείτε να κάνετε συνδυασμό των παραπάνω, ξεκινάτε με τον μάγο, πηδάτε με την thief και “κόβετε” με τον fighter. Your choice. Όσον αφορά την γραφική απεικόνηση, είναι από τις πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές που έχω συναντήσει σε platform. Καλό το Braid, αλλά εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς. Σκοτεινά dungeons και δάση, που φωτίζονται αμυδρά από το φεγγάρι ή τις φωτιές που βρίσκονται ως εμπόδια, μικρές γυαλάδες αντικειμένων και αντανακλάσεις του φωτός στο νερό, συνθέτουν ένα μαγευτικό τοπίο που θα σας συνεπάρει τον κόσμο του σαν παραμύθι. Το animation των χαρακτήρων θα μπορούσε να είναι πιο πλούσιο για τους χαρακτήρες που εμφανίζονται, και δεν μοιάζουν με άλλα platforms (ο Mario και o Tim του Braid είναι μπασμένοι δεν έχουν κορμοστασιά, άρα μικρές απαιτήσεις σε animation) και οι εχθροί θα μπορούσαν να έχουν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία από το: “σκελετός με ασπίδα”, “σκελετός με κατάνα”, σκελετός με “μπουγαδοκόφινο”...
Στον τομέα του ήχου το Trine τα πάει αρκετά καλά, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο με εξαίρεση την μουσική υπόκρουση. Οι φωνές των χαρακτήρων είναι ξεχωριστές και ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία τους, ενώ τα υπόλοιπα εφέ είναι καλής ποιότητας χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό. Η αέρινη, πλην όμως επική μουσική συμβάλει στην πολύ καλή αίσθηση της ιστορίας και δένει πολύ ωραία με τις φωνές, ιδιαίτερα στις loading screens, όπου μιλάει ο αφηγητής. Το soundrack του παιχνιδιού κυκλοφορεί ξεχωριστά σε ηλεκτρονική μορφή, και αποτελεί από μόνο του πολύ καλή δουλειά.
Όσον αφορά το multiplayer (δεν κάνω πλάκα), το Trine υποστηρίζει co-op. Παίρνετε παρέα έναν φίλο και με ένα δεύτερο χειριστήριο (πλήρως παραμετροποιήσημα πλήκτρα), διαλέγετε από έναν ήρωα (μπορείτε να αλλάζετε ήρωες όπως στο single player) και αρχίζετε την περιπέτεια. Κάπου εδώ το replayability απογειώνεται, αφού οι συνδυασμοί με δυο χαρακτήρες είναι άπειροι και πλήρως διασκεδαστικοί. Φανταστείτε να έχετε τον μάγο και να σηκώνετε την πεσμένη γέφυρα για να περάσει ο φίλος και συμπολεμιστής σας που ελέγχει τον fighter, και μετά να σας βοηθάει εκείνος μετακινώντας κάποιο αντικείμενο και ξεπαστρεύοντας τους εχθρούς όσο εσείς προχωράτε. Μαγεία και φανταστική προσθήκη για το genre.
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα το Trine, καχύποπτος, καθώς δεν είμαι fan των platform games. Θεωρώ την επαναληψημότητά τους κουραστική και την ικανότητά τους να κρατήσουν τον παίχτη να συνεχίσει, πολύ μικρού επιπέδου σε σχέση με άλλα genres. Το Trine, με έκανε να θέλω να το τερματίσω για να ακούσω ολόκληρο το story, αλλά και για να δω καινούργιους κόσμους, όπως περιγράφονται από τα επίπεδά του. Στο κεφάλι μου ακουγόταν το μικρό παιδάκι “...και μετά,...και μετά”, και περίμενα πως και πως να δω την επόμενη σειρά εμποδίων, το επόμενο επίπεδο και την συνέχεια της ιστορίας. Το Trine, είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια, και συνάμα φέρει την τιμή ενός κανονικού τίτλου, που μάλλον θα απωθήσει αρκετούς. Βρισκόμαστε σε μια φάση όπου τα indie games σκάνε από παντού. Θετικά τους είναι η λιτότητα σε gameplay και παραγωγή (όχι όμως η ποιότητά της), καθώς και η χαμηλή τιμή. Θα μπορούσε κάποιος να στραφεί εύκολα σε κάποιον άλλο τίτλο, απλά εξαιτίας της μικρότερης τιμής του. Από την άλλη, όμως, είναι ότι πρέπει για ένα ξεκούραστο, καλοκαιρινό διάλειμμα, μακρυά από τα συνηθισμένα mmo's και πιστολίδια. Δώστε του λίγο χρόνο και θα σας αποζημιώσει. Μόλις το τελειώσετε θα αρχίσετε να δίνετε σημασία σε παρόμοια διαμάντια που πριν απλά προσπερνούσατε.
Γραφικά - 8,3/10
Ήχος - 7,2/10
Gameplay - 8,6/10
Σενάριο,
Ατμόσφαιρα - 8,5/10
No comments:
Post a Comment