Necrovision Review

Τα τελευταία δυο περίπου χρόνια παρατηρείται έντονη κινητικότητα στα game development studios που εδρεύουν στο ανατολικό μέρος της Ευρώπης. Τέτοιες προσπάθειες δείχνουν τον δρόμο και σε εταιρίες άλλων χωρών, υποστηρίζοντας την άποψη που λέει ότι αν υπάρχουν καλές ιδέες και όρεξη, δεν απαιτούνται τεράστιες χορηγίες.

Κατά αυτόν τον τρόπο σκεπτόμενοι οι  Wojciech Pazdur και Kamil Bilczynski (όποιος τα διαβάσει με την πρώτη και γρήγορα, τον κερνάω milkshake βύσσινο) ίδρυσαν την εταιρία The Farm 51. Οι  κύριοι  από την Πολωνία είχαν παλαιότερη εμπειρία στο game design από την συμμετοχή τους στο Painkiller, της επίσης πολωνικής People Can Fly. Το Necrovision είναι ο πρώτος τους τίτλος που δημιούργησαν σε συνεργασία με την ρωσικής καταγωγής 1C Company και φαίνεται αρκετά επηρεασμένο από το Painkiller, κάτι που θα θεωρηθεί θετικό στοιχείο από τους περισσότερους.

Το σενάριο προωθείται από μια σειρά γραμμάτων άλλων στρατιωτών, που είναι και ένα από
τα items που πρέπει να μαζέψετε για να ανεβάσετε το score σας στο κάθε επίπεδο

Μια ιστορία για το θάνατο

Στο Necrovision αναλαμβάνετε τον Simon Bukner, έναν απλό Αμερικανό  στρατιώτη, που βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή εμπόλεμη ζώνη με τις συμμαχικές δυνάμεις. Ενώ πολεμάει τους κακούς Γερμανούς σαν φτωχός πλην τίμιος στρατιώτης, κάτι αλλάζει στο σκηνικό. Οι εχθροί του αρχίζουν να αλλάζουν μορφές, οι νεκροί σηκώνονται από το χώμα και τριγύρω του ακούει αλλόκοτες μαρτυρίες για τον ερχομό της κόλασης στη Γη. Πριν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει βρίσκεται αντιμέτωπος με δαίμονες, zombies και αρχαία πνεύματα του κακού.

Ενώ αρχικά το σενάριο δείχνει να έχει τα φόντα να ακολουθήσει τα χνάρια των Serious Sam και το Duke Nukem σε επίπεδο χιούμορ και προσέγγισης, τελικά δείχνει να προσπαθεί αλλά να αποτυγχάνει. Υπάρχουν αρκετές στιγμές μαύρου χιούμορ και ατάκες του πρωταγωνιστή, αλλά δεν είναι αρκετές.

Σε γενικές γραμμές το story είναι αρκετά κοινότυπο, με μια δυο μικρές ανατροπές, που δεν ανανεώνουν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Δανείζεται αρκετά στοιχεία από την ιστορία Wolfenstein -όχι απαραίτητα το τελευταίο που κυκλοφόρησε- αλλά τα στοιχεία της πλοκής επαναλαμβάνονται διαρκώς, χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Από την άλλη ίσως να γινόμαστε και λίγο αυστηροί, αφού πρόκειται για FPS, όπου ελάχιστοι είναι οι τίτλοι που διαπρέπουν σεναριακά σε αυτόν τον τομέα.

Γαζώνω φόδρες, γαζώνω φορέματα... Για περάστε, παρακαλώ!

Τα cutscenes αναλώνονται σε άτυπους διαλόγους ή μονολόγους του πρωταγωνιστή, που πέρα από ορισμένες χιουμοριστικές ατάκες δεν έχει να προβάλλει κάτι ιδιαίτερο. Το ότι παρουσιάζονται από μια σειρά εικόνων και όχι από κάποιου είδους video με την μηχανή γραφικών του παιχνιδιού, κάνει την αφήγηση πιο έμεση, αν και η ποιότητα των εικόνων δεν είναι υψηλού επιπέδου.

Play dead!

Το διαφορετικό στοιχείο που εισάγει στο gameplay το Necrovision είναι και ο λόγος που αξίζει κάποιος να δοκιμάσει έστω το παιχνίδι. Η βαρύτητα στη μάχη δεν δίνεται τόσο στα όπλα αν και πρόκειται για κλασσικό shooter. Η χρήση της μάχης από κοντινή απόσταση (melee attacks) είναι και αρκετά συχνή και πιο αποτελεσματική στις περισσότερες των περιπτώσεων. Υπάρχουν δυο πλήκτρα με τα οποία μπορείτε να επιτεθείτε. Με το ένα κλωτσάτε τους εχθρούς διώχνοντας τους μακριά, σε ιδανική απόσταση για να τους σημαδέψετε με τα όπλα σας και με το δεύτερο πραγματοποιείτε την συνηθισμένη από σχετικούς τίτλους melee αγκωνιά που κάνει αρκετά μεγάλη ζημιά. Αν στο ένα χέρι δε κρατάτε απλό πιστόλι, τότε το άλλο χέρι μπορεί να κρατάει όπλα κοντινών επιθέσεων ή  special αντικείμενα  όπως μαχαίρι, φτυάρι, χειροβομβίδες ή δυναμίτη.

Τα όπλα χωρίζονται σε πέντε βασικές κατηγορίες, τις οποίες εναλλάσσετε με τα αριθμητικά πλήκτρα 1-5. Το πρώτο γκρουπ αποτελείται από τα special  αντικείμενα που προαναφέρθηκαν, το δεύτερο από τα hand guns και το τρίτο από τα rifles. Το τέταρτο γκρουπ έχει μόνο ένα shotgun, ενώ το τελευταίο περιέχει τα machine guns. Όλα τα όπλα είναι μέτρια στην ευκολία χρήσης τους, όσο και στη ζημιά που κάνουν, χωρίς να μπορούν σχεδόν ποτέ να υποσκελίσουν τις κοντινές επιθέσεις. Όταν σας την πέφτουν ορδές από νεκροζώντανους καλύτερα να τους κόψετε το κεφάλι με το φτυάρι, παρά να προσπαθείτε να κάνετε reload το shotgun ενώ σας τρώνε τ' άντερα.

Ο πιο σίγουρος και αποτελεσματικός συνδυασμός όπλων

Σε ένα review είναι κακό να παρουσιάζονται spoilers, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, αφού η ίδια η εταιρία αναγράφει το συγκεκριμένο όπλο στην συσκευασία του παιχνιδιού. Το πρόβλημα είναι ότι το αποκτάτε -δε θα πω με ποιον τρόπο- στα μισά του παιχνιδιού. Πρόκειται για το Shadow Hand που υποσκελίζει όλα τα melee αντικείμενα που είχατε μέχρι τότε και καταλαμβάνει το δεξί σας χέρι σε μόνιμη βάση. Θυμίζει ένα συνονθύλευμα του χεριού ενός Predator με τις λεπίδες που πετάγονται από τα χέρια του Wolverine.  Όταν σκοτώνετε εχθρούς ανεβαίνει και το Fury Level σας, με αποτέλεσμα μια μαγική επίθεση μέσω του Shadow Hand που κάνει τεράστια ζημιά. Η δράση από το σημείο που θα αποκτήσετε το Shadow Hand, αλλάζει τόσο σεναριακά, όσο και σε επίπεδο εχθρών και διασκέδασης.

Η μπάρα υγείας σας που βρίσκεται κάτω αριστερά είναι αρκετά καλή μαζί σας, αφού αναπληρώνεται μόνη της μέχρι ένα επίπεδο και σας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία ένα βήμα πριν τον θάνατο. Όταν σας έχει μείνει απειροελάχιστο health χρησιμοποιείτε αυτόματα το Last Breath και όλα γύρω σας κινούνται πιο αργά, ενώ δεν δέχεστε καμία ζημιά. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να εκδικηθείτε τους εχθρούς σας και να πάρετε το αίμα σας πίσω. Αυτό φυσικά δεν μειώνει την δυσκολία του παιχνιδιού. Από τα τρία επίπεδα δυσκολίας, ακόμα και το μεσαίο θα σας βασανίσει αρκετά ειδικά στην αρχή, μέχρι να συνηθίσετε το μοτίβο της κοντινής μάχης.

Την ίδια τακτική μπορείτε να ακολουθήσετε και με το Adrenaline Rush. Όταν πατάτε το πλήκτρο Alt και ενεργοποιηθεί η συγκεκριμένη λειτουργία, όλα κινούνται σε bullet-time και η ζωή σας στο μέτωπο γίνεται κομματάκι ευκολότερη. Σε ορισμένα επίπεδα θα κληθείτε να οδηγήσετε  οχήματα ή να καβαλήσετε κάποια πλάσματα. Όμορφη διαφοροποίηση της δράσης και εδώ που σπάει την μονοτονία, αλλά κρατάει για λίγο. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν ωραίες ιδέες, αλλά κάπου το πλοίο μπάζει νερά. Λίγο το σενάριο, λίγο τα bugs, κάπου η έλλειψη ελευθερίας, κουράζουν σαν αποτέλεσμα.

Γεια σου και σένα φιλαράκι...Και αντίο!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεθάνεις

Πέρα από το κεντρικό campaign, μπορείτε να ξαναπαίξετε κάποιο επίπεδο στα Challenges, με σκοπό να βελτιώσετε τα στατιστικά σας. Τα κρυμμένα μυστικά κάθε επιπέδου, ο αριθμός των εχθρών, των γραμμάτων και των vampire artifacts που βρίσκετε είναι μερικά από τα objectives που σε μορφή στατιστικών πρέπει να φέρετε εις πέρας. Με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνει και η διάρκεια ζωής του τίτλου.

Στις online μάχες μπορείτε να αναλάβετε έναν Γερμανό, έναν Άγγλο ή έναν -όχι Πόντιο- ζωντανό-νεκρό στρατιώτη. Τα διαθέσιμα modes περιλαμβάνουν Free for All, Team Deathmatch, Capture the Artifact και Last Man Standing, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερες διαφορές από τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους.  Το σκηνικό μεταβάλλεται σε νέα επίπεδα που ταιριάζουν στον τύπο του παιχνιδιού, ενώ για κάποιο λόγο απουσιάζει η μουσική υπόκρουση.

Ο θάνατος σου πάει πολύ

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να περιμένει πολλά πράγματα σε αυτόν τον τομέα από έναν low-budget τίτλο. Εξ αρχής έτσι και αλλιώς δεν είναι αυτός ο τομέας στον οποίο προσπαθεί το Necrovision να ξεχωρίσει. Τα γραφικά είναι μέτριας ποιότητας και στηρίζονται περισσότερο στη λεπτομέρεια των χώρων και την απόδοση της ατμόσφαιρας, κάτι που πετυχαίνεται με μουντά χρώματα και χαμηλούς φωτισμούς. Ξεχάστε τα εφέ και τις γυαλάδες, καθώς θα αντικρίσετε ένα περιβάλλον που συμβαδίζει απόλυτα με το story.

Είμαι ένας τενεκεδένιος Hulk!

Ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι αρκετά γραμμικός, αν και υπάρχουν σημεία που φαινομενικά σας δίνεται κάποια ελευθερία κινήσεων, αλλά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τα μοντέλα των εχθρών δεν δείχνουν ιδιαίτερα ρεαλιστικά, αλλά κι αυτό το γεγονός τελικά συμβαδίζει με το στυλ που επιχειρεί να πετύχει το παιχνίδι. Εδώ που τα λέμε ακόμα και το Serious Sam δεν θα ήταν το ίδιο διασκεδαστικό αν ορισμένοι εχθροί δεν είχαν αυτό το άτσαλο και τραγελαφικό animation.

Κάπου εδώ όμως ξεκινάνε και τα προβλήματα της χαμηλού κόστους παραγωγής. Τα bugs είναι αρκετά και δυστυχώς δυσκολεύουν το gameplay. Καταρχήν ορισμένοι εχθροί απαρνούνται το Χάρο και επιμένουν να κινούνται μετά θάνατον. Ακόμα και αν τους έχετε τεμαχίσει κάποια μέρη του σώματός τους συνεχίζουν να γυρνάνε γύρω γύρω δίνοντας ένα αστείο αποτέλεσμα.

Επιπλέον τα νεκρά κουφάρια που συνωστίζονται έπειτα από μάχες με πολυκοσμία εμποδίζουν την κίνηση και κάνουν τα έτσι κι αλλιώς δύσβατα πεδία μάχης, ακόμα πιο απροσπέλαστα. Για του λόγου το αληθές οι προγραμματιστές πιθανότατα το “τσίμπησαν” αυτό το λάθος, αλλά μάλλον ελλείψει χρόνου αποφάσισαν να μειώσουν τον χρόνο που οι νεκροί εχθροί μένουν στην οθόνη, πριν εξαφανιστούν. Έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Νεκρική ακολουθία

Η μουσική υπόκρουση δεν ξεχωρίζει, αλλά τα θέματα ταιριάζουν με την “δαιμονική” ατμόσφαιρα. Από την άλλη οι ήχοι του περιβάλλοντος δένουν απόλυτα με το κλίμα, καθώς ακόμα και όταν βρίσκεστε σε εσωτερικούς χώρους, ακούτε τα αεροπλάνα που περνάνε, τα πυροβόλα που γεμίζουν τον αέρα με σφαίρες και τα δαιμονικά τσομπανόσκυλα που βρυχώνται και ουρλιάζουν.

Αυτό το χεράκι στα αριστερά θα κάνει μεγάλη ζημιά!

Το voice acting είναι μάλλον μέτριο προς κακό, οι ομιλίες δεν πείθουν όπως και οι επαναλαμβανόμενοι διάλογοι. Το μόνο που διαφοροποιεί λίγο την κακή εικόνα είναι η προφορά με την οποία διαβάζουν τα γράμματα οι στρατιώτες. Η σπασμένη γαλλική και γερμανική προφορά τα κάνει το λιγότερο διασκεδαστικά. Οι ατάκες βέβαια που πετάει κατά διαστήματα ο πρωταγωνιστής θυμίζουν τις γνωστές ατάκες του Δούκα -Nukem- ενώ δεν λείπουν οι αναφορές σε παιχνίδια-σταθμούς του είδους, όπως το Serious Sam και το Painkiller. Αν και τα ενδιάμεσα cutscenes που προωθούν το σενάριο είχαν αυτή την ανάλαφρη νότα, σίγουρα το story θα ήταν πιο ενδιαφέρον.

Θάψιμο;

Ο καλύτερος τρόπος για να κρίνει κάποιος το Necrovision είναι να το αντιμετωπίσει όπως ακριβώς είναι: Ένα “άμυαλο” FPS χωρίς σενάριο που σκοπός του είναι η καθαρή διασκέδαση και όχι η σωστή αφήγηση ή η διαφοροποιημένη δράση. Πυροβολείτε ότι κινείται και συνεχίζετε χαρούμενοι. Το κακό είναι ότι κάπου χάνει τον στόχο του, καθώς αυτό το συναίσθημα δεν το βγάζει συχνά. Η ποσότητα της δράσης κουράζει από το μέγεθος καθενός εκ των 11 κεφαλαίων και δεν καλύπτει στην ποσότητα των εχθρών. Τα μεγάλα loading screens και ορισμένα πολύ δύσκολα σημεία θα σας βασανίσουν παραπάνω από όσο χρειάζεται. Απλά αν ψάχνετε το κάτι παραπάνω αποκλείεται να το βρείτε εδώ. Αν θέλετε ένα καλό αγχολυτικό, πιθανότατα να το βρήκατε. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε fans των Painkiller, Serious Sam και Wolfenstein.

Θετικά

-  Μεγάλες αποστολές

- Πρωτότυπη χρήση melee combat

- Το σενάριο φέρνει σε B-movie...

Αρνητικά

- ...αλλά κακό B-movie

- Bugs στην κίνηση

- Μεγάλα Loading times

- Ορισμένα σημεία κουράζουν

Βαθμολογία- 7.2

Γραφικά- 7.0

Ήχος- 6.9

Gameplay- 8.0

Σενάριο- 6.2

Αντοχή- 8.3