Resident Evil 5 Review

Όντας από τους μη ιδιαίτερα φανατικούς ακόλουθους της ιαπωνικής σειράς, ξεκινώντας το πέμπτο μέρος των Resident Evil (έβδομο στην πραγματικότητα), ήμουν από αδιάφορος μέχρι καχύποπτος. Η Capcom, επανέρχεται στο προσκήνιο βασισμένη σε σταθερές αξίες και franchises (Street Fighter, Bionic Commando), που στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, αποτελούν ίσως μονόδρομο, αφού τα ρίσκα μπορεί να κοστίσουν ακριβά. Χωρίς να συμφωνώ ιδιαίτερα με την παραπάνω στρατηγική, περνάμε στο review ενός αν μη τι άλλο προσεγμένου τίτλου που δείχνει πως η συνταγή είναι μεν παλιά, αλλά το φαγητό δεν είναι ξαναζεσταμένο τελικά.

Η δράση του RE5, εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στη μαύρη ήπειρο, αφού σύμφωνα με το σενάριο εκεί έχει ξεσπάσει ένας ιός που απειλεί την ανθρωπότητα και για άλλη μια φορά μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλα επιθετικά όντα που μόνο σκοπό έχουν την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας και εντοσθίων , και αν αυτά ανήκουν σε εσάς (τον πρωταγωνιστή Chris Redfield, δηλαδή) ακόμα καλύτερα. Δουλεύετε για την ειδική ομάδα BSAA και σκοπός σας είναι να ανακαλύψετε με ποιόν τρόπο μεταδίδεται ο ιός. Σύμφωνα με τις παραπάνω πληροφορίες, τα νέα δεδομένα όσον αφορά στους εχθρούς που θα αντιμετωπίσετε είναι τρία. Πρώτον είναι ζόμπι για άλλη μια φορά (τι λεεεέ ρε παιδί μου, πρωτότυπο), δεύτερον ανήκουν στην αφρικάνικη φυλή μόνο, και τρίτον και σημαντικότερο δεν περπατάνε αργά κι ατάραχα, αλλά τρέχουν σαν μανιασμένα. Φανταστείτε δηλαδή να σκάσει ιός-ζόμπι και να σας πάρει στο κατόπι ο Usain Bolt για να σας καταβροχθίσει. Καλύτερα να μασάς! Ολοκληρώνοντας τα του setting προσθέτω απλά το στοιχείο του ήρωα-sidekick, που βρίσκει μορφή μέσα από τα πανέμορφα μάτια της Sheva Alomar, και που μεταφράζεται ως co-op gameplay, το οποίο θα αναλύσουμε παρακάτω. Η ιστορία δεν είναι κάτι εξαιρετικό, και οι διάλογοι δεν ξεφεύγουν από τα ξαναμασημένα πλέον αμερικανό-κλισέ, που τα έχουν πάρει οι Ιάπωνες και τα έχουν ξεφτιλίσει. Το story προσθέτει, βέβαια, αρκετά στο lore της σειράς και για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν, οι cutscenes είναι πανέμορφες με γρήγορες σκηνές και καλοδουλεμένο voice acting και όλα αυτά με την μηχανή γραφικών του παιχνιδιού. Από το κεντρικό μενού σας επιτρέπεται να διαβάσετε την ιστορία όλων των προηγούμενων επεισοδίων και γενικότερα του Resident universe, από την αρχή μέχρι εδώ που βρισκόμαστε.

Μιλώντας για γραφικά, πιστεύω ότι είναι το πρώτο που θα προσέξει κάποιος και δείχνει την ποιότητα του τίτλου. Όλοι οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικοί, τόσο σε σχεδιασμό, όσο και σε ανάλυση (απλά χαζέψτε τις bonus figurines που γίνονται unlock στο σχετικό menu και θα καταλάβετε). Οι τοποθεσίες έχουν την ίδια ποιότητα και ποικιλία και ομολογώ πως έχω να δω πολύ καιρό τόσο καλό level design σε γραμμικής δράσης τίτλο. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το καφέ και η ώχρα, λόγω Αφρικής, καθώς και το ιδιαιτέρως οξύμωρο για παιχνίδι της σειράς: το φως. Στις πρώτες αποστολές ξεκινάτε υπό το φως του ηλίου που δίνει έναν άλλο τόνο στον τρόμο που σας καταδιώκει, αφού νιώθετε ότι ούτε τη μέρα δεν είστε ασφαλείς. Φωτισμοί ατμοσφαιρικοί, μέχρι και στα μετέπειτα πιο σκοτεινά επίπεδα. Θα βρεθείτε σε πολύ ιδιαίτερα μέρη και πιστεύω πως ακόμα και οι fans δε θα βαρεθούνε καθόλου, αφού τα τοπία ξεκινάνε από τα απλά αφρικάνικα χωριά (στυλ FarCry 2) και φτάνουν μέχρι ορυχεία, σαβάνες, παλιούς ναούς, βαπόρια και... ηφαίστεια. Η προοπτική είναι τρίτου προσώπου over-the-shoulder, όπως και στο τέταρτο μέρος, κάτι που αυξάνει κατά πολύ τον παράγοντα άγχος κατά την διάρκεια της μάχης. Η κάμερα θα σας παιδέψει στην αρχή, και μπορεί να σας αποτρέψει να το συνεχίσετε, αλλά μάλλον είναι θέμα συνήθειας. Πάντως θα μπορούσαν να έχουν φτιάξει λίγο καλύτερα τον συνδυασμό περπατάω-στρίβω με το mouse γιατί κάπου χωλαίνει, αλά ίσως και να έχει γίνει εσκεμμένα χάριν ατμόσφαιρας τρόμου. Με το gamepad ίσως να στρίβετε καλύτερα, αλλά το σημάδι καταντάει ταλαιπωρία.

Όσο η κάμερα αυξάνει τον τρόμο βέβαια, ο παράγοντας co-op τον μειώνει καθώς δεν στέκεστε στη μέση μοναδικός στόχος των zombies, αλλά έχετε στο πλευρό σας την Sheva (μετά τον πρώτο τερματισμό μπορείτε να επιλέξετε χαρακτήρα) που είναι αρκετά βοηθητική, κυρίως όταν μέσω του co-op την χειρίζονται ανθρώπινα χέρια. Βέβαια υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με την AI στον συγκεκριμένο τομέα, αφού ουκ ολίγες φορές η συνάδελφος θα προβεί σε “κουταμάρες” που μπορεί να σας κοστίσουν σε βαθμό επιβίωσης. Αρκετές φορές βρίσκεται στη μέση, ιδίως σε στενά σοκάκια, ενώ αν της δώσετε κάποιο melee όπλο, θα εξοπλιστεί με αυτό και δε πα να χτυπιέστε και να σας την πέφτουν κι απ' το ταβάνι, εκείνη το χαβά της, θα κάθεται από μακριά κραδαίνοντας το ρόπαλο, αντί να κάνει switch σε κάποιο αυτόματο και να σας ξελασπώσει. Τελικό πόρισμα είναι πως εκεί χρειαζόταν κάποιο option ή έστω πλήκτρο στρατηγικής που να επιτρέπει εντολές στον partner, κάτι που περιορίζεται στο “κάνε επίθεση-άμυνα” και “έλα εδώ”, πολύ φτωχό κατά τη γνώμη μου, για τα δεδομένα της εποχής κυκλοφορίας. Συνεχίζοντας με τα του gameplay, θα περάσουμε στο βελτιωμένο μεν inventory, το οποίο θα μπορούσε να είναι και λίγο καλύτερο. Κάποια αντικείμενα κάνουν stack, όπως τα grenades, κάποια άλλα πάλι όχι όπως τα herbs. Αποτέλεσμα, να χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην αρχή της αποστολής τόσο στην επιλογή όπλων, όσο και potions, μεταξύ του δικού σας χαρακτήρα και του παρτενέρ σας. Πυρομαχικά πρέπει να ψάχνετε γύρω γύρω στα επίπεδα, και στο normal επίπεδο δυσκολίας είναι άφθονα, αρκεί να χειρίζεστε πολλά όπλα ανάλογα την περίσταση.

Μια που πιάσαμε τα όπλα, να αναφέρουμε την μεγάλη γκάμα του οπλοστασίου σας, που ξεκινάει από handguns και shotguns, περνάει σε machineguns και sniper rifles και καταλήγει σε launchers και magnums. Προσωπικά επέλεξα το combo shotgun-handgun-rifle ώστε να ελέγχω όλες τις αποστάσεις δίνοντας τα machineguns στη Sheva για να γαζώνει αβέρτα, αλλά και για να μοιραζόμαστε τα πυρομαχικά μου βρίσκουμε στο διάβα μας. Μπορείτε να αναβαθμίσετε τα όπλα σας, που είναι και το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνετε με τα χρήματα και τους θησαυρούς που βρίσκετε στις αποστολές σας.

Η ποικιλία σε εχθρούς απαιτεί την ύπαρξη πολλών ειδών όπλων, αφού πέρα από τα “τσιτωμένα” zombies θα έρθετε αντιμέτωποι με ιπτάμενα τέρατα, κατσαριδοειδή abominations και φυσικά bosses. Επειδή κανα-δυο φορές κόλλησα, απλά αναφέρω τον κανόνα του καλού εξολοθρευτή bosses: βαράμε οτιδήποτε είναι περτικαλί χρώματος και γυαλίζει, καθώς αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ξεκάθαρο. Με αυτό ως βάση μειώνουμε την δύναμη των τελικών αρχηγών και μετά κάνουμε κάποιο ξεχωριστό action για το καθένα. Κάπου εδώ εμφανίζονται και τα αρκετά, ειδικά προς το τέλος, quick-time events με το σχετικό button smashing να δίνει και να παίρνει σε ορισμένα σημεία της δράσης, ακόμα και κατά την διάρκεια των cutscenes. Οπότε, καλέ μου gamer, μην επαναπαύεσαι και μην αράζεις στην πολυθρόνα να απολαύσεις το ιντιγκαδόρικο cutscene σου, αλλά πρέπει να βρίσκεσαι σε εγρήγορση γιατί το σχετικό εικονίδιο που σε επιτάσσει να κάνεις πουρέ κάποιο συγκεκριμένο πλήκτρο καραδοκεί. Δεν είμαι και ξετρελαμένος με το παρόν concept, αλλά δε με ενόχλησε και πάρα πολύ, παρά μόνο στο φινάλε, ολίγον τι.

Η ηχητική απόδοση στέκει αρκετά καλά, φτιάχνοντας ένα δεμένο κλίμα τρόμου, με την μουσική να λάμπει δια της απουσίας της και να εμφανίζεται στις στιγμές μεγάλης δράσης όπου φτάνει στο ζενίθ, και το voice-acting να είναι ποιοτικότατο και πολυποίκιλο (μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Αφρικανοί κάτοικοι που ορμούσαν καταπάνω μου μιλώντας ακαταλαβίστικα αφρικανικά).

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το περιεκτικότατο menu του τίτλου, που συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο την προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει δοθεί από τους developers. Θα βρείτε αρκετά game options, από το να παίξετε το παιχνίδι με άλλον χαρακτήρα, ένδυση και φίλτρο εικόνας (το είδαμε και στο Street Fighter IV και ήταν πολύ καλό) μέχρι το αγαπημένο στους φίλους της σειράς Mercenaries, όπου καλείστε να εξολοθρεύσετε όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς μπορείτε μέσα σε προκαθορισμένο χρόνο. Τα bonus είναι πολλά, και κάθε φορά που ανεβάζετε την απόδοσή σας σε κάτι, ανταμείβεστε με unlockables κάθε λογής, από νέους χαρακτήρες μέχρι infinite ammo και συλλεκτικό artwork. Replayability στο max. Τέλος, να αναφέρω πως παρατήρησα μεγάλο loading time στην αρχή, στο μηχάνημα που το έτρεξα, αλλά μετέπειτα φόρτωνε τάχιστα. Άρα μάλλον φορτώνει στην αρχή τα πάντα, ώστε μετά να υπάρχει γρήγορη μετάβαση, οπότε μην ξενερώσετε όταν κάνετε κλικ στο shortcut του παιχνιδιού.

Ως τελικό πόρισμα έχουμε έναν τίτλο που είναι λιγότερο “resident” (λόγω του ανοιχτού αφρικάνικου τοπίου, αντί για της πόλης) , περισσότερο evil (εξαιτίας των μεγάλων bosses του και των μανιασμένων ζόμπι) με λιγότερο horror (λόγω του setting και του παρτενέρ) και περισσότερο action (λόγω εξέλιξης δράσης και quick-time events). Η συνολική δράση αγγίζει τις δεκατρείς περίπου ώρες για τον αρχικό τερματισμό, αλλά τα επιπλέον options συμβάλλουν στην διάρκεια του τίτλου στον χρόνο, για αρκετό καιρό ακόμα. Ο εθισμός που προκαλεί είναι από τα δυνατά σημεία του και θα σας κρατήσει συντροφιά για αρκετές μέρες μετά τον τερματισμό του, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το co-op. Τα όποια μειονεκτήματά του πιστεύω ότι περιορίζονται με το συγκεκριμένο co-op mode και η τελική εμπειρία βελτιώνεται μακράν, αν κάνετε μια μικρή υπομονή στην αρχή μέχρι να συνηθίσετε τα παραπτώματα των δημιουργών.

Βαθμολογία - 8,1
Γραφικά - 8,9
Ήχος - 7,5
Gameplay - 7,9
Σενάριο/
Ατμόσφαιρα- 8,3