Singularity Review

Το καλοκαίρι κατά κόρον αποτελεί νεκρή περίοδο όσον αφορά τις κυκλοφορίες των games. Θυμίζει τρόπον τινά, την ηρεμία πριν από την καταιγίδα του Φθινοπώρου, που οι τίτλοι “σκάνε” σαν βροχή. Δεν θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερη περίοδο λοιπόν, η Raven Software για να βγάλει στην αγορά το υποσχόμενο FPS της με τίτλο Singularity, που δεν γίνεται να μπει σαν παραγωγή στο ίδιο καλούπι με το Crysis ή το Call of Duty.

Η Raven έχει πολύ καλή προϊστορία όσον αφορά τα shooters, από τα πιο πρόσφατα Wolfenstein (2009) και Quake IV, μέχρι το ηρωικό Heretic (του 1994 και την συνέχεια του το 1998) και το personal favorite Soldier of Fortune. Λογικά κάποιος κοιτώντας αυτή τη λίστα, αναμένει ένα αν μη τι άλλο ποιοτικό αποτέλεσμα από τον νέο της τίτλο. Ας δούμε αν τελικά το Singularity, αξίζει να γράφεται στο ίδιο roster με τα παραπάνω games-σταθμούς.

Απ'τη Ρωσία με...ραδιενέργεια
Στο Singularity θα αναλάβετε τον ρόλο του Nate Renko, ενός Αμερικάνου στρατιώτη που στέλνεται σε μια αποστολή διερεύνησης των ραδιενεργών πειραμάτων που κάνουν οι Ρώσοι στο νησί Katorga-12, στα ανατολικά παράλια της πατρίδας τους. Κάτι πηγαίνει στραβά -όπως πάντα- και το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε ο ήρωάς μας πέφτει στο νησί. Θα συναντήσει αρχικά έναν επιστήμονα τον οποίο θα σώσει από βέβαιο θάνατο, κάτι που θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην συνέχεια. Κάπου εδώ ξεκινάει μια περιπέτεια που περιλαμβάνει ταξίδια στο χρόνο, άφθονη δράση και αρκετά gadgets.

Το σενάριο του παιχνιδιού είναι από τα δυνατά του σημεία, όσο περίεργο κι αν φαίνεται για παιχνίδι του είδους. Θα μεταφέρεστε διαρκώς στο παρελθόν, το μέλλον και πίσω πάλι και θα θέλετε να προχωρήσετε για να δείτε τι στο καλό συμβαίνει και ευτυχώς η αδιάκοπη δράση βοηθάει σε αυτό. Σημειώστε ότι όλη την ιστορία και τους διαλόγους τα παρακολουθείτε χωρίς την συνοδεία υποτίτλων, καθώς οι δημιουργοί τους θεώρησαν περιττούς. Πάντως δεν θα περιμένετε και πολύ για να δείτε τους τίτλους τέλους, καθώς το παιχνίδι είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια και δεν θα σας απασχολήσει για πάνω από ένα σαββατοκύριακο. Για replayability βέβαια, ούτε λόγος. Άπαξ και ολοκληρώσετε το campaing, δείτε τα τρία φινάλε του και ρίξετε μια μικρή ματιά στο multiplayer (για να πείτε ότι το κάνατε κι αυτό), δεν υπάρχει κανένας λόγος το Singulatiry να πιάνει χώρο στον σκληρό σας.

Gameplay
Από την αρχή ως το τέλος του Singularity, θα σας διακατέχει διαρκώς το συναίσθημα που είχε καταλάβει τον Neo όταν έβλεπε το μαύρο γατάκι, στο πρώτο Matrix. Εν ολίγοις θα νιώθετε ότι όλα αυτά τα έχετε κάπου ξαναδεί. Χωρίς πολλά πολλά, το Singularity δανείζεται στοιχεία από το Bioshock, το Wolfenstein, το Half-Life 2 και το F.E.A.R. Αν έχετε παίξει οποιονδήποτε από αυτούς τους τίτλους και σας άρεσε, σίγουρα θα βρείτε κάτι που να σας αρέσει και στο Singularity.

Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, το Wolfenstein είναι της “ίδιας μηλιάς μήλο”, ενώ αν δεν αντιγράψεις τον βασιλιά του gameplay HL2 και το πιο ατμοσφαιρικό FPS των τελευταίων ετών Bioshock, τι θα αντιγράψεις; Ο τρόμος που “δανείστηκαν” από το F.E.A.R. λειτουργεί υπέροχα στο πρώτο τρίτο του παιχνιδιού, ενώ από εκεί και πέρα υποσκελίζεται από την δράση και παύει να υφίσταται. Είναι και λίγο υποκειμενικό το ζήτημα και για του λόγου το αληθές, οι ίδιοι οι δημιουργοί παραδέχθηκαν ότι συνδύασαν τα καλύτερα στοιχεία των παραπάνω τίτλων για να φτιάξουν ένα απολαυστικότατο shooter που θα ικανοποιήσει όλους τους fans του είδους.

Στο gameplay αυτό καθαυτό, θα χειριστείτε πολλά καταστροφικά όπλα με το ένα χέρι και το Time Manipulation Device (TMD) με το άλλο. Το δεύτερο αποτελεί μια συσκευή που “φορτώνει” με E-99 cores, ένα είδος καινούργιου στοιχείου του περιοδικού πίνακα που ανακάλυψαν οι Ρώσοι. Με το TMD μπορείτε να μετακινήσετε αντικείμενα στον αέρα, να τα πετάξετε μακρυά και να σπρώξετε τους εχθρούς σας με κύματα ενέργειας. Αυτά τα έκανε και το Gravity Gun βεβαίως βεβαίως. Το καινοτόμο χαρακτηριστικό του TMD όμως, έγκειται στο γεγονός της διαχείρισης του χρόνου, όπως λέει και το όνομά του. Μπορείτε να μεταφέρετε αντικείμενα στο χρόνο, μετατρέποντάς τα από παλιά, σκουριασμένα και άχρηστα, σε ολοκαίνουργια του κουτιού και vice versa. Δεν έχετε όλες τις δυνατότητες αυτές εξ αρχής, αλλά τις αποκτάτε σιγά σιγά, προχωρώντας στο παιχνίδι.

Η ιδέα είναι αρκετά καλή, αλλά στην πράξη της εφαρμόζεται μονάχα σε συγκεκριμένα αντικείμενα και όχι σε όποια εσείς θέλετε, περιορίζοντας έτσι την ελευθερία κινήσεων σας, που έτσι κι αλλιώς ακολουθούν μια συγκεκριμένη γραμμική πορεία. Τέλος, μπορείτε να μετατρέψετε τους εχθρούς σας σε τέρατα, αν τους χτυπήσετε με το TMD, κάνοντάς τους να επιτεθούν στους συντρόφους τους, κάτι που η αλήθεια είναι χρησιμοποίησα ελάχιστα, διότι κατανάλωνε αρκετή ενέργεια.

Τα όπλα σας ξεκινάνε από handguns και καταλήγουν σε grenade-launchers περνώντας από όλες τις αγαπημένες γνωστές κατηγορίες των FPS. Τα όπλα μπορούν να αναβαθμιστούν σε ορισμένα σημεία σαν το Bioshock. Αν πάντως βρείτε το όπλο που σας κάνει “κλικ”, δε νομίζω να το αποχωριστείτε, αφού μπορείτε να το αναβαθμίζετε συνεχώς και να βελτιώνετε τα στατιστικά και τη ζημιά του. Και πιστέψτε με δεν πρόκειται να είναι πάνω από ένα δυο αυτά που θα σας κερδίσουν. Προσωπικά πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού κραδαίνοντας το machine-gun το οποίο και έφτασα σε full upgrade, που σε συνδυασμό με το TMD, λειτουργεί υπέροχα.

Οι εχθροί σας είναι κυρίως, στρατιώτες και ορισμένα μεταλλαγμένα τέρατα, διαφόρων κατηγοριών, ενώ θα συναντήσετε και αποκρουστικά “κτήνη” που θα γεμίσουν την οθόνη σας, λόγω του εξαιρετικού μεγέθους τους. Μετά το single player mode, μπορείτε να ασχοληθείτε ελάχιστα με το multiplayer, όπου θα βρείτε δυο τύπους παιχνιδιού: στο ένα οι παίχτες χωρίζονται σε soldiers και creatures και μάχονται για την επικράτηση του καλύτερου, ενώ στο άλλο, όλοι οι παίχτες ως φιλότιμοι στρατιώτες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα τέρατα και να καταλάβουν ορισμένα checkpoints του χάρτη.

Γραφικά-Ήχος
Οπτικά το Singularity δεν είναι κακό. Αντίθετα μάλιστα έχει αρκετή, αλλά όχι επαρκή ποικιλία στα περιβάλλοντα, ενώ τα bloom effects και η φωτιά είναι εντυπωσιακά. Ότι έκανε η 2K με το νερό στο Bioshock, μάλλον η Raven έπραξε με τη φωτιά εδώ. Το anti-aliasing των γραφικών δε λειτουργεί πάντα καλά ενώ όλα τα μοντέλα των εχθρών τόσο σε “κόψιμο”, όσο και σε σχεδιασμό είναι λες και έχουν γίνει import από το Wolfenstein. Το HUD είναι μινιμαλιστικό, κάτι που κατατάσσεται στα θετικά αφού αυξάνει το ρεαλισμό. Δεν πρόκειται να δείτε κάτι το εξωφρενικό από ποιότητα γραφικών και η Unreal Engine 3, με την οποία αναπτύχθηκε το game, λειτουργεί ομαλά, χωρίς κολλήματα. Το γενικότερο art deco design που επικρατεί στους χώρους, στα cutscenes και στα μενού συγκαταλέγεται στα θετικότερα στοιχεία του, και δείχνει ότι δεν πρόκειται για παιχνίδι-ξεπέτα.

Ηχητικά οι ομιλίες είναι όμορφες, αν και ακούτε ως επί το πλείστον τρεις ανθρώπους. Οι ρώσικες προφορές σας βάζουν στο κλίμα και δεν είναι κουραστικές. Η μουσική σας κρατάει στην ατμόσφαιρα και “επιταχύνει” στις σκηνές δράσης. Τα ηχητικά εφέ του TMD έχουν όλο το βάρος, καθώς δημιουργούν αρκετό σαματά, πέρα από ορισμένους εχθρούς που ευελπιστούν να κάνουν το ίδιο.

Πόρισμα
Το Singularity προσπαθεί, αλλά φτάνει λαχανιασμένο στον τερματισμό, μιας κατά τ' άλλα μικρής κούρσας. Δεν φαίνεται πρόχειρο, έχει ορισμένες καλές ιδέες και τα στοιχεία που δανείζεται είναι ήδη πετυχημένες συνταγές, αλλά είναι κάτι που έχουμε όλοι ξαναπαίξει. Θα διασκεδάσετε με την συνεχή δράση του και το ωμό gameplay του. Τα γραφικά του δεν εντυπωσιάζουν και δεν υπάρχει σύγκριση με τον ανταγωνισμό. Είναι μια πολύ καλή πρόταση για το σαββατοκύριακο που θα βρίσκεστε στην Αθήνα, όταν θα κάνετε “διακοπές” από τις διακοπές σας. Δεν αξίζει τα λεφτά του, τουλάχιστον προς το παρόν και δεν υπάρχει και λόγος άμεσης αγοράς, αφού δεν είναι τίτλος που θα προτιμηθεί για το multiplayer του. Οπότε όσο κόσμο θα βρείτε τώρα στους servers θα βρείτε και σε έξι μήνες, που θα είναι και φθηνότερο. Προτιμήστε το τότε...

Βαθμολογία – 7,6

Γραφικά – 8,4

Ήχος – 7,5

Gameplay – 8,2

Σενάριο – 7,7