Ήμουν νιος και γέρασα. Αμούστακα αγόρια ήμασταν όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του και φτάσαμε αισίως στο 2011 με ολοκληρωμένες θητείες και πτυχία στο χέρι. Πραγματικά μαύρα μάτια κάναμε, αλλά ο Δούκας είναι και πάλι εδώ για να μας δικαιώσει... Ή μήπως όχι. Μήπως τα χρόνια αναμονής ξεπέρασαν κάθε όριο; Μήπως τα χέρια των developers που αλλάξανε στην ανάπτυξη του τίτλου, του έκαναν τελικά κακό; Μήπως καταλήξαμε να βρισκόμαστε σε μια εποχή που αναζητούμε κάτι διαφορετικό πλέον από ένα FPS και τα τότε δεδομένα αποτελούν πια παρελθόν για τις ορέξεις των απανταχού gamers;
Η Gearbox είχε τα... balls να φέρει εις πέρας ένα project δεκαετίας. Το ζητούμενο είναι προς τα που έστρεψε τελικά η γνωστή μας από το Borderlands εταιρία, το ενδιαφέρον της: Στους fans του τότε Duke Nukem 3D που είναι δέκα χρόνια μεγαλύτεροι και ζούνε με τις αναμνήσεις ενός παιχνιδιού-σταθμού ή σε ένα νέο κοινό, που δυστυχώς ποτέ δεν πρόλαβε να ζήσει τα πρώτα ηρωικά βήματα του Δούκα (και των shooters γενικότερα) και ήρθε καιρός να διδαχθεί; Η απάντηση στις επόμενες δεκατέσσερις παραγράφους, μια για κάθε χρόνο που άργησε ο Duke.
 |
| Ο βασιλιάς αυτοπροσώπως |
It was about fucking time...
Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από την τελευταία φορά που ο Δούκας χρειάστηκε να υπερασπιστεί την τιμή του πλανήτη μας και αυτήν των γυναικών μας. Η φήμη του έχει φτάσει στα ύψη και πέρα από ένα χλιδάτο ξενοδοχείο, ο ήρωάς μας έχει αποκτήσει άπειρους fans και είναι παγκοσμίως γνωστός ως ο σωτήρας της Γης. Παντός είδους... θηλυκά εκδηλώνουν διαρκώς το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό τους για το απόλυτο αρσενικό σύμβολο: Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός.
Έλα όμως που η ευημερία της Γης τελειώνει και οι εξωγήινοι επιτίθενται πάλι, αυτή τη φορά βάζοντας στόχο τις γυναίκες, τις οποίες και απαγάγουν. Ο Duke προσθέτει έτσι έναν ακόμα λόγο για να γεμίσει μολύβι τα σιχαμερά γουρούνια από το διάστημα. Δείχνει ανυπακοή στις εντολές που λαμβάνει από τους ανωτέρους του και ξεχύνεται στη μάχη για να πάρει εκδίκηση.
Το gameplay του DNF λειτουργεί σαν ένα old-school FPS, στα χνάρια του Duke Nukem 3D ή του Serious Sam. Το story δεν έχει ούτε μεγάλο ρόλο, ούτε κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Μπορείτε απλά να μη δίνετε καμία σημασία στους διαλόγους και να αντιληφθείτε παρόλα αυτά επακριβώς τι συμβαίνει. Δυστυχώς την εποχή των παιχνιδιών που προαναφέρθηκαν, όποιος gamer αποζητούσε σενάριο και διαλόγους, έστρεφε την προσοχή του σε adventure ή RPG τίτλους. Τα shooters είχαν τελείως διαφορετικό ρόλο.
 |
| Το πρώτο πράγμα που κάνετε στο παιχνίδι |
Τη σήμερον ημέρα οι απαιτήσεις του φιλοθεάμων κοινού έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό. Δεν υπάρχει η απαίτηση στησίματος Σαιξπηρικού υπόβαθρου στην πλοκή, αλλά ένα υποτυπώδες story που να παρασύρει τον παίχτη είναι τουλάχιστον αναγκαίο. Αυτή η ιστορία απουσιάζει παντελώς από το Forever, τόσο που θα σας κάνει να αναρωτιέστε τι στο καλό έκαναν τόσα χρόνια; Ούτε ένα σεναριάκι της προκοπής δεν μπορούσαν να γράψουν; Όπως και να έχει αυτό το στοιχείο είναι ενδεικτικό της μορφής που ήθελαν τελικά να δώσουν οι προγραμματιστές στο προϊόν τους: Ένα ωμό και ξεροκόμματο FPS, που να μην απαιτεί καμία εγκεφαλική λειτουργία από τον χρήστη, όπως γινόταν τον παλιό καλό καιρό... Δεν είναι κακή η προσέγγιση, είναι όμως κακή η χρονική συγκυρία.
It's time to kick ass
Το πρώτο πράγμα που θα κάνετε ως Duke, είναι να ρίξετε ένα ξεγυρισμένο... κατούρημα. Με αυτόν τον τρόπο το παιχνίδι σας προετοιμάζει για το χιούμορ στο οποίο θα εκτεθείτε στη συνέχεια. Τραβηγμένες ατάκες, σαρκαστικά σχόλια σεξουαλικού περιεχομένου και βρώμικα kinky αστεία με φαλλοκρατικό υπόβαθρο, είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν τα όσα λέει ο Duke και ακούν τα αυτιά σας. Οι περισσότερες φράσεις είναι απίστευτα εμπνευσμένες και ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού, “σκάνε” απανωτά και απροειδοποίητα.
Το πρώτο επίπεδο του παιχνιδιού είναι στην ουσία το τελευταίο boss του DN3D. Μετά το πέρας της μάχης ο πρωταγωνιστής φαίνεται να απολαμβάνει την περιπέτεια αυτή σε video game, με την ταυτόχρονη... “περιποίηση” από δυο δίδυμες ξανθιές κορασίδες που σκουπίζουν χαρακτηριστικά τα χείλη τους σε... crouched position!
 |
| Το επίπεδο με το mini-τηλεκατευθυνόμενο |
Στο δια ταύτα, η κίνηση γίνεται με τα πλήκτρα WASD και το mouse. Με κλικ πυροβολάτε και με δεξί κλικ κάνετε το πιο απαράδεκτο και άχρηστο target zoom στην ιστορία των FPS. Όλα τα πλήκτρα είναι παραμετροποιήσιμα από το σχετικό menu των options. Ξεκινώντας να κινείστε στο χώρο θα νιώσετε τις default ρυθμίσεις του χειρισμού ολίγον τι.. βαριές κι ασήκωτες. Ύστερα από μια επίσκεψη στα Options η ευαισθησία του ποντικιού χαλαρώνει, για να ταιριάζει στα προσωπικά σας κριτήρια, βελτιώνοντας τις αντιδράσεις σας.
Παρόλα αυτά διαρκώς θα αισθάνεστε ότι ο Duke ζυγίζει 150 κιλά και είναι τόσο χοντρός που δεν περνάει από σχεδόν κανένα πέρασμα μικρότερο από αποβάθρα του Αττικού Μετρό. Στην πραγματικότητα για αυτό ευθύνεται η ελαφρώς καθυστερημένη απόκριση του χειρισμού, σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό των επιπέδων. Τα σκόρπια συντρίμμια προσθέτουν στο φτωχό κατά τα άλλα εικαστικό μέρος της κάθε πίστας, κάνουν όμως την κίνησή σας αρκετές φορές ανυπόφορη. Όταν δε, βρίσκεστε στο κατόπι κάποιου δυνατού εχθρού και τρέχετε για να καλυφτείτε, θα περάσετε νευρικό κλονισμό άπαξ και πέσετε πάνω σε κάποιο εμπόδιο, χωρίς να μπορείτε να ξεκολλήσετε, κάτι που θα σας επιφέρει βέβαιο θάνατο.
Η health-bar έχει διαφορετική ονομασία, για να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του ήρωά μας. Έτσι, η ονομασία που αποφάσισαν να της δώσουν οι σχεδιαστές είναι Ego. Ο εγωισμός του Duke είναι αυτός που καταπονείται κάθε φορά που δέχεται εχθρικά πυρά, αφού η υγεία του μένει ακλόνητη. Μην ξεχνάμε πως ο Δούκας μάλλον ήθελε μικρός να φτάσει τον Chuck Norris. Καθώς προχωράτε στο παιχνίδι το μέγιστο επίπεδο ενέργειας της Ego-bar, αυξάνεται. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο απαιτείται πέρα από την εξολόθρευση των bosses και μια σειρά αλληλεπιδράσεων με το περιβάλλον. Αν βρείτε στο διάβα σας αντικείμενα όπως βαράκια, καθρέπτες, τουαλέτες ή αιθέριες θηλυκές υπάρξεις, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δράσετε πάνω τους και θα λάβετε το ανάλογο Ego-boost. Πολύ ενδιαφέρον σχεδιαστικά τρόπος για βελτίωση των ικανοτήτων σας, μιας και είστε διαρκώς στο ψάξιμο, μεταξύ φυσικά των ανηλεών εχθροπραξιών.
Η εξερεύνηση παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο παιχνίδι απ' ότι θα περίμενε ένας ταγμένος των σύγχρονων FPSs. Μια παλιοκαραβάνα όμως που έχει πιάσει στα χέρια του το Duke Nukem 3D, γνωρίζει καλά πως σε κάθε επίπεδο υπήρχαν κρυμμένα όπλα και μυστικά. Αυτό το μοτίβο ακολουθεί και το gameplay του DNF. Αρκεί να σπαταλήσετε λίγο παραπάνω χρόνο και μια μικρή δόση παρατηρητικότητας και φαιάς ουσίας, ώστε να ανακαλύψετε τις κρυψώνες με τα πυρομαχικά και τα bonus όπλα. Ακολουθώντας την κεντρική αρτηρία κάθε επιπέδου, θα χάσετε πολλά από αυτά (και το γέλιο βέβαια που προσφέρουν), αλλά θα φτάσετε στο τέλος μια ώρα αρχύτερα. The choice is yours...
All outta gum...
Στην ολότητά του το gameplay ακολουθεί το ξεκάθαρο μοτίβο “σκότωσε ότι σε πλησιάζει μέχρι να φτάσεις στο τελικό boss, το οποίο πρέπει να σκοτώσεις, αν πρώτα δε σου σπάσει τα νεύρα”. Η μονοτονία σπάει με την προσθήκη επιπέδων στα οποία πάσχετε από...σμίκρυνση και είτε οδηγείτε ένα μικρό τηλεκατευθυνόμενο, είτε προχωράτε σε ράφια και αεραγωγούς παρέα με ποντίκια. Ενώ σαν ιδέα το προαναφερθέν σκηνικό είναι πρωτότυπο, στην υλοποίηση μας τα χαλάει λιγάκι. Ο κακός χειρισμός που επεκτείνεται και στα οχήματα, σε συνδυασμό με τα κακά γραφικά, κάνουν αυτό το κομμάτι ανυπόφορο.
 |
| Γυμνόστηθες κορασίδες παντός τύπου εμφανίζονται σε όλη τη διάρκεια του gameplay |
Οι εχθροί έχουν περιορισμένη A.I. και ο μόνος τρόπος για να σας αντιμετωπίσουν είναι να πετάγονται από το πουθενά, σαν να τους φύτεψε κάποιος εκεί. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι το παιχνίδι είναι τόσο χαζό που για να με νικήσει, πρέπει να κλέψει με κάποιο τρόπο ή να με κάνει να χάσω πρώτα την ψυχραιμία μου και έπειτα την health μου. Αυτό από την άλλη μεριά αυξάνει την δυσκολία και κάνει την διάρκεια ενασχόλησης λίγο μεγαλύτερη, για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου, ολίγον τι.
Το οπλοστάσιο έχει το παλιό καλό στυλ, με κλασσικά Duke-weapons. Θα σας αναγκάσει όμως, να περιοριστείτε σε ένα δυο όπλα, παρά τους όποιους νεοτερισμούς, όπως το Freeze Ray. Προσωπικά τα έβγαλα πέρα με συνδυασμό shotgun-rocket launcher, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα όπλα ήταν άχρηστα. Αλλά πολύ απλά με ένα ντουέτο ενός όπλου κοντινής και ενός μακρινής εμβέλειας, μπορείτε να βγάλετε τουλάχιστον το 70% του playthrough. Κάποια boosters σε μορφή ποτών ενισχύουν τις δικές σας άμυνες ή προσθέτουν στην ζημιά που κάνετε. Δυστυχώς οι εχθροί που διαφοροποιούνται σε επίπεδο άμυνας και χρειάζονται ιδιαίτερη προσέγγιση είναι το πολύ ένας-δυο, με εξαίρεση φυσικά τα bosses. Σε αυτά πρέπει να κάνετε μπόλικες αλλαγές όπλων και χρήση των boosters και να ψάξετε να βρείτε τα αδύναμα (χρονικά) σημεία τους.
Ένα άλλο προβληματικό στοιχείο είναι ότι σε αρκετά σημεία το design των επιπέδων είναι τόσο κακό που δεν είναι άμεσα αντιληπτό το προς τα που πρέπει να πας ή τι πρέπει να κάνεις για να συνεχίσεις. Φυσικά, κάτι σε αναλυτικό objective list δεν υφίσταται, οπότε καλό ψάξιμο ή καλό googling. Τα επίπεδα χωρίζονται σε δυο ή τρία μέρη που χωρίζονται από χρονοβόρες loading screens, που αποτελούν την πρώτη τιμωρία σε περίπτωση που πεθάνετε. Η δεύτερη είναι η απουσία save, οπότε επιστρέφετε στο τελευταίο checkpoint και άγιος ο Duke.
Mak'n Bac'n!
Αν θελήσετε να παίξετε με άλλα ξανθά “ανδρελινάτα” αγόρια υπάρχει και η επιλογή του multiplayer, αλλά προσφέρει ελάχιστα στην συνολική εμπειρία. Ξεχωρίζουν τα δυο multiplayer modes: Deathmatch και Capture the Babe. Το πρώτο δεν χρειάζεται ανάλυση, ενώ το δεύτερο είναι CTF mode, με την σημαία να αντικαθίσταται από ένα...γκομενάκι. Δεν χρειάζεται να γράψω για την θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε στις τάξεις των φεμινιστριών η συγκεκριμένη ονομασία, καθώς ο Duke τις “φορτώνει” στον ώμο του και τις χτυπάει στα πισινά για να κάτσουν ήσυχες.
 |
| Θα ψήσουμε καβουροπάττυ αλά Duke |
Παρά το εφήμερο γέλιο που θα σας προκαλέσουν οι μάχες στις online αρένες, δεν έχετε κάτι να κερδίσετε από αυτό το mode. Αφενός, οι servers θα είναι άδειοι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αφετέρου υπάρχουν πολύ καλύτεροι τίτλοι για online shooting εκεί έξω, που πιθανότατα θα χάσετε τον χρόνο σας με το συγκεκριμένο.
Looking awesome...NOT!
Το πρόβλημα του DNF στον τομέα των γραφικών είναι πασιφανής από το πρώτο κιόλας λεπτό ενασχόλησης. Τα πάντα γύρω σας δείχνουν χοντροκομμένα, με ελάχιστα για την εποχή πολύγωνα και textures πολύ χαμηλής ανάλυσης. Η υποκορεσμένα χρώματα και η γενικότερη μουντάδα που υπάρχει, παραπέμπει στο Duke Nukem 3D, αλλά το κάνει με λάθος τρόπο.
Πριν δέκα χρόνια το σκοτεινό εικαστικό στυλ ταίριαζε απόλυτα στο ύφος των παιχνιδιών που κυκλοφορούσαν. Ποιος δε θυμάται το αλησμόνητο Blood ή το Gore, που είχαν πολύ καλά για την εποχή τους γραφικά, παρουσιάζοντας έναν κόσμο με χαμηλή φωτεινότητα και σκιές. Φτάνοντας στο σήμερα, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σκοτεινού ύφους φέρουν τα δυο Bioshock, που όμως ταυτόχρονα παρουσιάζουν έντονες αντιθέσεις σε συνδυασμό με πλούσια εφέ. Αυτά τα εφέ απουσιάζουν παντελώς από το DNF, καταλήγοντας σε μια οπτική άχρωμη και άτονη...σούπα.
Τα animations των χαρακτήρων είναι απότομα και διακοπτόμενα, ενώ σπάνια υπάρχει οπτική ποικιλία και διαφορές σε όσα συναντάτε. Τα γυμνόστηθα θηλυκά όσο ελκυστικά και “φορτωμένα” κι αν είναι, εμφανίζονται ως επί το πλείστον με copy-paste. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο ακολουθούν και οι εχθροί, με εξαίρεση φυσικά τα bosses, που δείχνουν να έχουν δουλευτεί παραπάνω, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι καλό. Αυτό γιατί το χάσμα μεταξύ των επαναλαμβανόμενων εχθρών και της ποικιλίας των bosses είναι χαοτικό. Μοιάζει σαν να έστησαν οι προγραμματιστές τα λεπτομερή bosses και κάλυψαν τα κενά ανάμεσά τους με πέντε εξωγήινους που εμφανίζονται ξανά και ξανά.
Τα επίπεδα από πλευράς ποικιλίας και θεμάτων δεν τα πάνε άσχημα. Θα βρεθείτε σε έρημους, καζίνο, strip-clubs, σκηνικά πόλεων και υπόγειες φωλιές εξωγήινων. Η απόδοση και το στήσιμο των επιπέδων αυτών βέβαια, είναι μια άλλη συζήτηση. Η έμπνευση είναι απούσα από κάθε γωνία ή διάδρομο. Τα κτήρια είναι χοντροκομμένα και τα χαλάσματα που υπάρχουν στα ρημαγμένα τοπία εμποδίζουν διαρκώς την ομαλή κίνησή σας. Οι καλύτερες ιδέες του σχεδιαστικού team είναι τα επίπεδα που ο Duke είναι “minimized” και αυτά έπειτα από λίγο όμως, γίνονται κουραστικά κυρίως λόγω του gameplay και όχι τόσο εξαιτίας του platforming σχεδιασμού τους.
Squeal Piggy!
Η φωνή του Duke όπως και το κυρίως μουσικό θέμα, φέρνουν έναν αέρα από τα παλιά. Το intro πριν από την εμφάνιση του κεντρικού μενού είναι πωροτικό. Ξεκινώντας να παίζετε θα περιμένετε διακαώς την επόμενη ατάκα του Δούκα, που θα κάνει το χειλάκι σας να σπάσει και το μειδίαμα από το μέτριο έως κακό gameplay, να εξαφανιστεί για λίγο. Οι ήχοι των όπλων και των εφέ έχουν το χαρακτηριστικό ύφος που αποτελεί σήμα κατατεθέν της σειράς. Οι θόρυβοι που κάνουν οι περισσότεροι εχθροί και οι ατάκες που ακούγονται δια στόματος Duke, έπειτα από μια επιτυχημένη εξολόθρευση εξωγήινου, θα σας φέρουν στο μυαλό το πιο πρόσφατο Manhattan Project, που ήταν και αρκετά αξιόλογος τίτλος.
 |
| Αδυνατώ να βρω σχόλιο για το μυαλό του σχεδιαστή του συγκεκριμένου τέρατος. Μάλλον είχε mother-issues! |
Από πλευράς μουσικής υπόκρουσης ξεχωρίζουν το κεντρικό θέμα και φυσικά το “Invaders must die” του trailer, που δυστυχώς δεν ακούγεται in-game. Από εκεί και πέρα μη φανταστείτε κάτι τρομερό, πέρα από τα συνηθισμένα industrial rock κομμάτια, που δεν φτάνουν σε επίπεδο Painkiller, αλλά ταιριάζουν με την δράση και ενοχλούν λιγότερο από τον χειρισμό.
Balls of Steel Edition
Η συλλεκτική έκδοση του DNF αξίζει περισσότερο από το ίδιο το παιχνίδι. Περιέχει ένα αγαλματάκι του Δούκα που αναγράφει Carpe Nukem, ένα σετ ζαριών, μια τράπουλα και δυο μάρκες με το Atomic logo, ένα πιστοποιητικό γνησιότητας (!), αυτοκόλλητα και cart-postal, μια φιγούρα του Duke σε papercraft, ένα art book και ένα αρκετά όμορφο comic book. Αξίζει τα λεφτά της για ιστορικούς και πάλι λόγους και όχι εξαιτίας του συγκεκριμένου τίτλου.
...Shit down your neck!
Αν μετρήστε τις παραγράφους και δε σας βγήκαν δεκατέσσερις, δεν κάνετε λάθος. Το θέμα είναι τι πιστεύουμε τελικά και όχι ποια είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι όμως ο σωστός τρόπος. Η Gearbox διαφήμισε όσο δεν πάει το Duke Nukem, ανακοινώνοντας την επιστροφή του μετά από τόσο καιρό. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο editor του gaming site Kotaku, ουδέποτε κάποιος από τους ιθύνοντες της Gearbox δε μίλησε για την ποιότητα του παιχνιδιού. Όλο το βάρος του promotion έπεσε στο γεγονός ότι επιτέλους κυκλοφορεί ένας ιστορικά χαμένος τίτλος. Όλοι έλεγαν “Ο Duke επιστρέφει”. Κανείς δεν είπε “Ο Duke θα φέρει επανάσταση στο είδος”. Έτσι οι προσδοκίες μας είχαν φτάσει στα ύψη και μόνο από το γεγονός της κυκλοφορίας του. Το αποτέλεσμα δυστυχώς δεν δικαιώνει κανέναν.
 |
| Όποιος βρει που κρύβεται η δίδυμη αδερφή της κοπελιάς, κερδίζει αυτόγραφο υπογεγραμμένο από τον Duke Nukem. |
Στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή του άρθρου σχετικά με το που απευθύνεται το DNF η απάντηση είναι λίγο πολύ μια: Σε κανέναν! Αν είστε φανατικοί της ιστορίας του ξανθού Αμερικάνου, “θα ξενερώσετε τη ζωή σας” με τα... γερασμένα μούτρα του. Αν είστε ψαγμένος FPSάς, δεν αξίζει να υπάρχει στον σκληρό σας δίσκο το Crysis 2, το Unreal Tournament και δίπλα το Duke Nukem: Forever. Για ιστορικούς λόγους και για να γουστάρετε με τις αναφορές, μπορείτε να του αφιερώσετε ένα playthrough, που έτσι κι αλλιώς κρατάει λίγο και ρίξτε και μια ματιά στα Extras για να δείτε τις συμπληγάδες από τις οποίες πέρασε το παιχνίδι μέχρι να φτάσει στα ράφια των καταστημάτων....
Θετικά
- Αυξημένη δυσκολία που προσθέτει στη διάρκεια
- Το επικό μουσικό θέμα
- Το χιούμορ και οι ατάκες του Duke
Αρνητικά
- Μικρή διάρκεια
- Σπάσιμο νεύρων στα boss fights
- Πρόχειρα γραφικά και “βαρύς” χειρισμός;
- Η ύπαρξη των checkpoints, αντί για saves
- Τα χίλια χέρια που άλλαξε μέχρι να κυκλοφορήσει
- Εκτός εποχής
Βαθμολογία- 6.7
Γραφικά- 6.5
Ήχος- 7.4
Gameplay- 6.7
Σενάριο- 6.6
Αντοχή- 6.9
No comments:
Post a Comment