L.A. Noire Review

Αρκετά καθυστερημένο σε σχέση με τις κονσόλες, αλλά σαφώς σε πιο ολοκληρωμένη retail έκδοση το L.A. Noire καταφθάνει στους σκληρούς δίσκους των PCs μας. Ο τίτλος της Team Bondi που έλαβε διχασμένες κριτικές, αφήνει εξαρχής ένα σημαντικό ερώτημα: Σε ποιο gaming genre τελικά ανήκει. Πρόκειται για ένα adventure με third person χαρακτήρα όπως το Gabriel Knight III ή για ένα GTA-clone action με μπόλικη οδήγηση και πυροβολισμούς.

Η απάντηση είναι και τα δυο, με μεγαλύτερη βαρύτητα να δίνεται από το gameplay εμφανώς στο πρώτο είδος, κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό, μιας και υπάρχει η επιλογή skip action για τις όποιες σκηνές δράσης, που απαιτούν χρήση αντανακλαστικών και όχι φαιάς ουσίας. Η οδήγηση και οι σκηνές μάχης αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος και σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να προσπεραστούν, χωρίς να επηρεάσουν την εξέλιξη της ιστορίας.

“Detective Story”

Βρισκόμαστε στην California των 50's και πιο συγκεκριμένα στο Los Angeles του 1947. Χειριζόμαστε τον Cole Phelps, έναν φερέλπη αστυνομικό του LAPD, που ξεκινώντας από τα κατώτερα ιεραρχικά στρώματα, τον ακολουθούμε στην εξέλιξή του σε έναν ικανότατο detective. Στο τελευταίο μέρος του παιχνιδιού δε, θα αναλάβουμε και τον χειρισμό ενός άλλου χαρακτήρα (δεν σας μαρτυράω ποιόν), που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Σκοπός μας είναι να λύνουμε τις υποθέσεις που μας αναθέτουν, οι οποίες έχουν ιδιαίτερη ποικιλία.

Από το κεντρικό μενού, ήδη φαίνεται το ύφος που ακολουθεί η Team Bondi

Θα ξεκινήσουμε φυσικά από απλά και εύκολα εγκλήματα και θα συνεχίσουμε με πιο περίπλοκα προμελετημένα σχέδια. Θα περάσετε συνολικά από πέντε διαφορετικά τμήματα του L.A.P.D. Το πρωταρχικό είναι το Patrol Desk και ακολουθούν με τη σειρά τα Traffic, Homicide, Vice και Arson Desks. Ο κατάλογος υποθέσεων περιλαμβάνει δολοφονίες, απιστίες, απόπειρες εγκλημάτων, κλοπές, εμπρησμούς και πολλά άλλα. Ορισμένα από αυτά τα εγκλήματα ανήκουν στη σφαίρα του πραγματικού, εφόσον αποτελούν μυθοπλασία πραγματικών γεγονότων και υποθέσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Παρόλα αυτά κάθε υπόθεση έχει το δικό της βάθος και ταιριάζει απόλυτα τόσο στην εποχή, όσο και στην τοποθεσία. Αποτέλεσμα είναι αρκετά εγκλήματα να σχετίζονται έμμεσα με τον πόλεμο του Vietnam και πολλά άλλα να έχουν Χολιγουντιανό παρασκήνιο.

Ολοκληρώνοντας την ιστορία θα σας προξενήσει ιδιαίτερη εντύπωση, η βαρύτητα που έχει δοθεί στους χαρακτήρες. Στα πλαίσια μιας καθώς πρέπει ιστορίας μυστηρίου, τα πάντα είναι ρευστά γύρω σας και νιώθετε πως δεν πρέπει να εμπιστεύεστε κανέναν. Ακόμα και ο Cole Phelps αποδίδεται ιδιαίτερα ζωντανός και “γήινος” χωρίς υπέρ-ηρωικά χαρακτηριστικά, αλλά με αδυναμίες και ελαττώματα. Αυτό το στοιχείο και από μόνο του εκτινάσσει την βαθμολογία του σεναρίου κατακόρυφα, αγγίζοντας επίπεδα RPG.

“The killing of a Chinese bookie”

Αν φτιάχναμε μια γραφική αναπαράσταση της δομής του gameplay του L.A. Noire, το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας θα κατείχε το exploration-adventure κομμάτι. Στην αμέσως επόμενη θέση θα συναντήσουμε τους διαλόγους, ενώ η κατεξοχήν δράση καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό ποσοστό, έτσι για να σπάει η μονοτονία.

Υπάρχουν δυο ειδών υποθέσεις που αναλαμβάνετε, πάντα ως Cole Phelps μετά της υποστήριξης του εκάστοτε βοηθού σας. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα βασικά cases του κεντρικού storyline που απαρτίζονται από 21 διαφορετικές ιστορίες. Στην συνέχεια ακολουθούν τα μικρότερα Street Crimes που συναντάτε καθώς “σουλατσάρετε” στους δρόμους της πόλης των αγγέλων και αριθμούν 40 μικρής διάρκειας περιπέτειες.

Με αυτό το μπλοκάκι θα λύσετε όλα τα μυστήρια στις υποθέσεις σας

Κάθε υπόθεση σας δίνεται από τον προϊστάμενό σας και ξεχωρίζει από το όνομά της που εμφανίζεται σαν τίτλος noir ταινίας του '50. Στην αρχή σας αποκαλύπτεται αρκετά συνοπτικά η σκηνή του εγκλήματος, καθώς αυτό διαπράττεται, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Στην συνέχεια δέχεστε το briefing και μεταβαίνετε στον τόπο του εγκλήματος προς συλλογή στοιχείων.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να χτενίσετε τον χώρο γύρω από το θύμα, αν αυτό υπάρχει, ή τον ευρύτερο χώρο που έγινε η παρανομία. Σε περίπτωση θύματος καλείστε να το εξετάσετε και να πάρετε την γνώμη του ιατροδικαστή Carruthers που σας συντροφεύει στις μοναχικές εξερευνήσεις σας, παραπέμποντας σε CSI Los Angeles αλά 1950! Στις περισσότερες περιπτώσεις θα ανακαλύψετε στοιχεία όπως πατημασιές, αίμα ακόμα και το όπλο που χρησιμοποίησε ο δράστης. Σε κάποια άλλα cases τα προσωπικά αντικείμενα του θύματος θα σας οδηγήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, αποκαλύπτοντας τα μέρη τα οποία σύχναζε ή τις παρέες που τον συντρόφευαν.

Η εξέταση του χώρου γίνεται απλά κάνοντας κλικ ενώ βρίσκεστε κοντά σε κάποιο αντικείμενο, ενώ ξανακάνοντας κλικ ενώ το κρατάτε, μπορείτε να το παρατηρήσετε λεπτομερώς, βρίσκοντας νέα clues. Για παράδειγμα μπορείτε να ψάξετε μέσα σε ένα πορτοφόλι ή να δείτε τη μάρκα ενός όπλου, με αποτέλεσμα να ανακτήσετε νέες πληροφορίες που θα σας διευκολύνουν στη συνέχεια. Την εξερεύνηση μιας περιοχής βοηθάει η μουσική που παίζει στο background και με ένα χαρακτηριστικό κουδούνισμα, σας παραπέμπει σε κάποιο κοντινό clue hotspot.

Το επόμενο βήμα είναι η ανάκριση των μαρτύρων ή σε περίπτωση που δεν υπάρχουν των κοντινών συγγενών και φίλων του θύματος. Εδώ μπαίνει σε λειτουργία το gameplay του διαλόγου. Σε κάθε ανάκριση κάνετε ερωτήσεις σχετικές με την υπόθεση και ανάλογα με την απάντηση που θα λάβετε αποφασίζετε αν σας λένε αλήθεια ή ψέματα, επιλέγοντας True ή Lie αντίστοιχα. Φυσικά πρέπει να υποστηρίξετε τις κατηγορίες σας με κάποιο στοιχείο το οποίο ήδη έχετε στην κατοχή σας, ενώ αν υποψιάζεστε ψευδορκία, αλλά υπάρχει έλλειψη στοιχείων μπορείτε απλά να δείξετε αμφιβολία για τα λεγόμενα του συνομιλητή σας, κάνοντας κλικ στην τρίτη επιλογή Doubt.

Κατακρεουργημένο θύμα... Πολύ splatter σκηνικά!

Ολοκληρώνοντας τις απαραίτητες ανακρίσεις, ορισμένες έρευνες φτάνουν στο τέρμα τους, αφού τα στοιχεία επαρκούν και ο ένοχος δεν φέρει καμία αντίσταση. Αν τα στοιχεία δεν είναι αρκετά, απαιτείται περαιτέρω έρευνα προς απόκτηση νέων πηγών. Ο κατηγορούμενος αρκετές φορές δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά αντιστέκεται, με αποτέλεσμα μια σειρά ανθρωποκυνηγητών που γίνονται με τα πόδια μέχρι τις ταράτσες ή με αμάξι στις λεωφόρους και τα στενά. Άλλες φορές υπάρχει ένοπλη αντίσταση, κάτι που απαιτεί αντίστοιχου τύπου μέτρα από μέρους σας.

Σε αυτήν την περίπτωση το οπλοστάσιό σας έχει όλους τους απαραίτητους τύπους όπλων, από περίστροφο, μέχρι shotgun και το σήμα κατατεθέν της εποχής, το Tommy Gun. Φυσικά η ένοπλη μάχη δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη δυσκολία. Παρότι δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στο combat system, υπάρχει η απαραίτητη προσοχή σε τεχνικά στοιχεία. Για παράδειγμα έχει σημασία αν θα πυροβολήσετε στο κεφάλι κάποιον, κάτι που σημαίνει αυτόματο θάνατο. Αντίστοιχα, είναι τελείως διαφορετικό αν τον χτυπήσετε στα πόδια, κάτι που θα τον κάνει να κουτσαίνει καθώς θα διαφεύγει.

Πέρα από την ένοπλη μάχη, θα αναγκαστείτε να το ρίξετε στο sparring με αρκετούς εχθρούς. Τα πράγματα εδώ θυμίζουν κάτι από Mafia II. Απλά αμύνεστε στις γροθιές του αντιπάλου και την κατάλληλη στιγμή κάνετε αντεπίθεση. Μόλις έχετε προξενήσει αρκετή ζημιά εκτελείτε μια τελική κίνηση που βγάζει τον αντίπαλο knock-out. Ο κλασσικός, λοιπόν, συνδυασμός dodge-counter-finish λειτουργεί ιδανικά και δεν πρόκειται να σας δυσκολέψει.

Όπως και να έχει μόλις το puzzle συμπληρωθεί από τα στοιχεία, τις καταθέσεις και τους ενόχους, καταλήγετε στην τελική ετυμηγορία και την καταδίκη. Θα είχε ενδιαφέρον σε κάποιες περιπτώσεις να μην γίνεται τόσο εμφανές στο αν τελικά ανακαλύψατε τον πραγματικό ένοχο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια δυο ιστορίες, αλλά όχι συνέχεια. Το παιχνίδι σας ενημερώνει στο τέλος κάθε case για το πόσα στοιχεία χάσατε και πόσες ερωτήσεις βρήκατε σωστά, όπως και ένα μικρό hint για κάτι που τυχόν σας διέφυγε κατά την έρευνά σας. Έτσι κι αλλιώς κάθε υπόθεση μπορείτε να την ξαναπαίξετε από την επιλογή Cases του κεντρικού μενού. Απλά αν δεν γνωρίζατε αν η επιλογή σας ήταν τελικά σωστή ή λάθος, το replayability ανεβαίνει κατακόρυφα.

Κάτι άλλο που δυστυχώς απουσιάζει είναι τα standard πλέον διλήμματα, που εμφανίζονται τελευταία σε RPG (στην μετά Mass Effect εποχή) και δημιουργούν διαφορετικά μονοπάτια και ιστορίες. Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον δηλαδή, αν η ιστορία έπαιρνε διαφορετική τροχιά, μετά από κάποια σημαντική επιλογή σας, όπως συνέβη με το The Witcher 2. Ίσως από την άλλη να ζητάω και πολλά...

“The Big Heat”

Ο χειρισμός του L.A. Noire είναι απλούστατος και υποστηρίζεται τόσο το PC-combo πληκτρολογίου-mouse, όσο και χειριστήριο. Προσωπικά επέλεξα τον πρώτο τρόπο χειρισμού, μόνο εξαιτίας της μεγαλύτερης ακρίβειας που προσφέρει στη στόχευση. Η οδήγηση βέβαια, είναι μακράν πιο εύκολη με το gamepad. Το μόνο interface element που εμφανίζεται στην οθόνη σας είναι το minimap κάτω αριστερά και είναι ορατό μόνο στους εξωτερικούς χώρους. Το βασικό στοιχείο του interface είναι το μπλοκάκι του detective Phelps, μέσω του οποίου κάνετε ανακρίσεις, επιλέγετε προορισμούς και σημειώνετε τα απαραίτητα clues που συλλέγετε.

Ένας από τους λίγους (η αλήθεια είναι) γρίφους του παιχνιδιού

Από εδώ μπορείτε ανά πάσα στιγμή να επανεξετάσετε τα όσα έχουν συμβεί, ακόμα και κατά την διάρκεια ενός διαλόγου. Η παραπάνω επιλογή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στη λήψη αποφάσεων για να προβείτε σε κατηγορία κάποιου υπόπτου. Μια ακόμα σημαντική βοήθεια είναι η επιλογή Log από το Pause menu. Σε αυτό το μέρος καταγράφονται όλοι οι διάλογοι που κάνετε εντός και εκτός ανακρίσεων. Θα το χρειαστείτε αρκετές φορές, όντας κολλημένοι σε μια κατάθεση και θα σας λύσει τα χέρια.

Τελευταία και πιο σημαντική βοήθεια είναι το Intuition. Μετριέται σε Intuition points και σπαταλώντας έναν τέτοιο πόντο, μπορείτε να εμφανίσετε τα clues σε έναν τόπο εγκλήματος ή να ξεκλειδώσετε κάποια απάντηση μιας ανάκρισης. Όσο λύνετε υποθέσεις, ανακαλύπτετε clues και βρίσκετε σωστά τις ερωτήσεις, αποκτάτε experience points και ανεβαίνετε σε rank. Καλώς ή κακώς αυτό το RP στοιχείο δεν είναι και τόσο RP, γιατί δεν υπάρχουν κάποια skills προς εξέλιξη και το μόνο που κερδίζετε είναι Intuition points.

Από εκεί και πέρα τα πάντα στο χειρισμό μαθαίνονται άμεσα και γρήγορα. Σημαντική είναι η δυνατότητα να επιτρέψετε στον εκάστοτε συνεργάτη σας, να σας οδηγήσει σε κάποιον προορισμό, κρατώντας το πλήκτρο “Ε”. Στην διαδρομή δε, υπάρχει συζήτηση σχετικά με την υπόθεση ανάμεσα στον Phelps και στον partner του, αναφέροντας σημαντικά clues και μάρτυρες, ακόμα και σύνδεση με κάποια προηγούμενη υπόθεση. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό noir ταινίας.

“Angels with dirty faces”

Το “βρώμικο” και παράλληλα ενοχλητικό κομμάτι στο LA Noire είναι η γραφική απόδοση, που θα βασανίσει το PC σας. Ορισμένες σεκάνς κολλάνε ή παρουσιάζουν χαμηλό frame rate, ενώ υπάρχει διαφορά στην απόδοση καθώς εισέρχεστε σε κλειστούς χώρους ή βγαίνετε από αυτούς. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του αχανούς περιβάλλοντος και της λεπτομερούς απόδοσης των προσώπων, που επιβαρύνουν το σύστημα. Φυσικά μπορείτε από το launcher window να πειράξετε τις ρυθμίσεις πριν ξεκινήσετε να παίζετε, αλλά σε παλαιότερα συστήματα οι “εκπτώσεις” που θα κάνετε θα είναι πολλές. Στην αρχή κυριολεκτικά με απώθησε από το να συνεχίσω, αλλά τελικά η ατμόσφαιρα με κέρδισε.

Το δεύτερο ενοχλητικό κομμάτι δεν παρατηρήθηκε στον τεχνικό τομέα, αλλά στο gameplay καθαυτό. Έστω λοιπόν, ότι καλείστε να επιλύσετε μια μεγάλη υπόθεση με πολλά επιμέρους στοιχεία, πάνω από τρεις υπόπτους και ισάριθμα locations στα οποία πρέπει να μεταβείτε και να χτενίσετε εξονυχιστικά. Έχοντας κατά νου ότι το μοναδικό sandbox στοιχείο του παιχνιδιού έγκειται στην επιλογή προσέγγισης της προς έρευνας περιοχής, ξεκινάτε να μαζεύετε στοιχεία.

Αν για κάποιο λόγο, εν μέσω της έρευνας κληθείτε στο αστυνομικό τμήμα για να κάνετε κάποια ανάκριση, έχετε την ελευθερία να μην υπακούσετε στις εντολές και να συνεχίσετε την έρευνα σε κάποιο άλλο μέρος που εμφανίζεται στη λίστα σας. Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα που προαναφέραμε. Αν συνεχίσετε την εξερεύνηση σας, με τον δικό σας τρόπο, αντί να ακολουθήσετε τον δρόμο που σας υπαγορεύει το ίδιο το παιχνίδι, ενδέχεται να βρεθείτε προ εκπλήξεως. Η έκπληξη βέβαια θα είναι αρνητική, μιας και θα επιλύσετε το μυστήριο νωρίτερα, εφόσον έχετε τα απαραίτητα για την υπόθεση clues, αλλά χωρίς να έχετε ολοκληρώσει όλες τις ανακρίσεις, αφήνοντας στο κεφάλι σας κάποια αφηγηματικά κενά. Θα καταλάβετε γιατί φτάσατε στη λύση, αλλά θα μείνετε με την απορία του τι θα βρίσκατε στο ανεξερεύνητο location ή τι θα σας έλεγε ο μάρτυρας που δεν μιλήσατε.

Πραγματικά ήταν παραπάνω από ενοχλητικό όταν ολοκλήρωσα ένα case πρόωρα, έχοντας βρει τον ένοχο, αλλά χωρίς να έχω κάνει interview στους δυο βασικούς υπόπτους (κανένας από τους δυο δεν ήταν ο ένοχος). Το χάσμα που δημιουργήθηκε ήταν μεγάλο και οι πληροφορίες που είχα έγιναν ασύνδετες. Χίλιες φορές να υπήρχε γραμμικότητα, παρά να σπαταλάς μια ώρα σε μια υπόθεση που τελικά δεν καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί.

Ένα ακόμα “μελανό” σημείο που δεν έχει βέβαια ιδιαίτερη επίδραση στο gameplay είναι η συνοχή που υπάρχει πριν και μετά από κάποιο cutscene. Υπήρχαν σημεία που παρεμβλήθηκε ένα cutscene στη δράση και ξαφνικά οι επιλογές όπλων ή αυτοκινήτου που είχα κάνει σε εκείνο το σημείο, επέστρεψαν στα defaults. Κοινώς βρέθηκα με μικρότερο όπλο και το παλιό μου αμάξι, ενώ είχα επιλέξει καλύτερα. Μικρό το κακό βέβαια, αλλά αξιοσημείωτο.

“Shadow of a doubt”

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα γραφικά του παιχνιδιού ενδέχεται να σας βασανίσουν με την απόδοσή τους, παρόλα αυτά σαν ποιότητα δεν αποτελούν κάτι συναρπαστικό. Είναι αρκετά εντυπωσιακό να βλέπεις μια ολόκληρη πόλη εν ζωή, αλλά όπως και να το κάνουμε το έχουμε ξαναδεί το έργο. Η διαφορά με ότι άλλο έχουμε δει στο παρελθόν, έχει να κάνει με την εποχή που διαδραματίζεται η περιπέτεια. Ο σχεδιασμός των γραφικών εν έτη 1947, σχηματίζει μια ιδιόμορφη κινηματογραφική ατμόσφαιρα που θα σας απορροφήσει από το πρώτο κιόλας πλάνο, ενώ οι γωνίες λήψης που χρησιμοποιούνται στη σκηνοθεσία, ανεβάζουν την αγωνία στο κατακόρυφο, κυρίως στις σκηνές που εκτυλίσσεται κάποιο έγκλημα.

Όλα τα λεφτά στο gameplay είναι με διαφορά οι διάλογοι

Οι τοποθεσίες ποικίλουν και θα βρεθείτε να εξιχνιάζετε εγκλήματα σε μικρά σπίτια, καμένες επαύλεις, κινηματογραφικά studio, νοσοκομεία, πάρκα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Για να μεταφερθείτε σε αυτές τις τοποθεσίες, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το εκάστοτε υπηρεσιακό όχημα, ή να μπείτε με το έτσι θέλω σε ένα περαστικό, για να αλλάξετε παραστάσεις. Τα οχήματα της εποχής έχουν και αυτά με τη σειρά τους την απαραίτητη ποικιλία και είναι χάρμα οφθαλμού να βλέπεις συνεχώς κάτι διαφορετικό στο δρόμο δίπλα σου, χωρίς να καταντάει μονότονο. Αρκετές φορές δε, έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει τα περιβάλλοντα κτήρια και τα μαγαζιά καθώς οδηγούσα, που είναι πραγματικά άπειρα σε αριθμό και τελείως ξεχωριστά μεταξύ τους. Ο χάρτης είναι ελαφρώς μικρότερος από αυτόν του GTA IV για παράδειγμα, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Οι απαραίτητοι χώροι εμφανίζονται όπως πρέπει και δεν μοιάζουν ασύνδετοι με το υπόλοιπο σκηνικό, δημιουργώντας μια συνολική συνοχή και συμβατότητα.

Το σκοτεινό ύφος αποτυπώνει σωστά την αισθητική της εποχής, χωρίς να καταφεύγει σε πιο “χρωματιστές” εικαστικές λύσεις με στυλιζαρισμένα retro στοιχεία. Τα όσα βλέπετε προβάλλονται με αρκετή ωμότητα και αληθοφάνεια, παραπέμποντας σε μια εποχή και μέρος που όντως υπήρξε και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου designer. Πολύ σωστή δουλειά, προσεγμένη, με το κατάλληλο δέσιμο και αναφορές.

Το πρώτο “eye-grabber” είναι με διαφορά η ποιότητα απόδοσης των προσώπων, των χαρακτηριστικών έκφρασης και η λεπτομέρεια που έχει δοθεί στις αντιδράσεις των χαρακτήρων. Η τεχνολογία της developer Team Bondi είναι μοναδική σε τέτοιο βαθμό, που θα δυσκολευτείτε πάρα πολύ να ξαναπαίξετε παιχνίδι που θα σας προσφέρει κάτι λιγότερο λεπτομερές. Σύμφωνα με αυτή την τεχνολογία, τα πρόσωπα πραγματικών ηθοποιών σκανάρονται από πολλές διαφορετικές γωνίες λήψης. Στη συνέχεια γίνεται το animation πάνω σε ξεχωριστά σημεία του προσώπου, όπως τα φρύδια και τα μάγουλα, με τον ίδιο τρόπο που γινόταν το παραδοσιακό motion capturing στο σώμα ενός ανθρώπου.

Κάθε ρυτίδα, κάθε χαμόγελο ή συναίσθημα καταγράφεται με απόλυτη ακρίβεια στα πρόσωπα των ηρώων που συναντάτε. Σαν να μην φτάνει αυτό, το όλο σκηνικό δεν αποτελεί απλά “γλυκό για τα μάτια” σας, αλλά αποτελεί τη βάση του gameplay, μιας και πρέπει να αντιληφθείτε από τις εκφραστικές αυτές αντιδράσεις, το αν ο συνομιλητής σας ψεύδεται ή λέει την αλήθεια. Όποτε οι αντιδράσεις είναι φυσικές, καταλαβαίνετε ότι λέει αλήθεια, ενώ αν ψεύδεται κάνει γκριμάτσες και κοιτάει δεξιά-αριστερά.

Η γραφική λεπτομέρεια αυτή βέβαια, δημιουργεί μια πολύ μεγάλη παρασπονδία, μιας και δεν συμβαδίζουν σε ποιότητα τα σώματα των ανθρώπινων μοντέλων με τα πρόσωπά τους. Όλοι οι άνθρωποι αυτόματα φαίνονται ξεροί και μονοκόμματοι από μακριά και ιδιαίτερα αληθινοί και ζωντανοί από κοντά. Συζητάμε βέβαια για ντυμένους NPCs, αφού όταν ξεπροβάλλουν κινούμενα σώματα χωρίς ρούχα (όπως οι boxers), τα πράγματα χειροτερεύουν.

Το πιο μειωνεκτικό αποτέλεσμα αυτής της γραφικής ασυμβατότητας, θα καταλάβετε όταν περάσετε κοντά από κάποιον NPC που απλά πετάει μια ατάκα στον αέρα (η οποία συνήθως είναι και αστεία), κοιτώντας το υπερπέραν, με το σώμα του να θυμίζει νεκρό και το κεφάλι του να διαθέτει διακριτές λεπτομέρειες έκφρασης. Creepy...

Μιας και αναφερθήκαμε στους NPCs, σίγουρα θα δημιουργήθηκε σε όλους όσοι διαβάζετε προσεκτικά, η απορία του πως γίνεται να σχεδιαστεί ένα game με τόσο ζωντανό περιβάλλον και παράλληλα τόσο μεγάλη λεπτομέρεια σε διαφορετικά πρόσωπα. Αυτό πραγματοποιείται ως ένα βαθμό με τη βοήθεια ενός μεγάλου και έμπειρου cast γνωστών ηθοποιών όπως ο Aaron Staton (Mad Men) και ο John Noble (Denethor – LotR), όπως και πολλοί άλλοι που είναι περισσότερο γνωστοί από αμερικάνικές σειρές. Από ένα σημείο και έπειτα υπάρχουν κομπάρσοι που εμφανίζονται καλώς ή κακώς παραπάνω από μια φορές, ενσαρκώνοντας διαφορετικούς χαρακτήρες. Αυτό θυμίζει λιγάκι ταινία μικρού budget, κάτι που δεν φαντάζει τόσο αρνητικό, εκτός και αν κόβετε βόλτες στο L.A. παρατηρώντας εμμονικά τα πρόσωπα των περαστικών, μέχρι να πετύχετε δυο ίδιους. Σίγουρα θα συμβεί κάτι τέτοιο καθώς παίζετε, αλλά σε λίγες περιπτώσεις είναι τρανταχτό και ποτέ σε κεντρικό χαρακτήρα.

“The Postman always rings twice”

Ατμοσφαιρικό! Μια λέξη που περιγράφει απόλυτα το soundtrack του παιχνιδιού. Βλέποντας μόνο screenshots του παιχνιδιού, αυτή είναι η μουσική υπόκρουση που θα φανταζόσαστε να παίζει στο background. Η δουλειά του συνθέτη Andrew Hale (αλλά και της τραγουδίστριας Claudia Brucken) είναι εξαιρετική, με δεδομένες αναφορές που δείχνουν προσεκτική μελέτη του είδους. Μετά από λίγες ώρες ενασχόλησης θα κλείνετε τα μάτια σας ακούγοντας τη μουσική και θα ανακαλείτε όμορφες στιγμές και εικόνες στους δρόμους του L.A. Πραγματικά το πάντρεμα της μουσικής με την εικόνα είναι μοναδικά ταιριαστό.

Δώστε μεγάλη προσοχή σε όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος,
ασχέτως αν σας φαίνονται σηματνικά ή όχι

Οι jazz, blues, swing και γενικότερες 40's-50's μελωδίες θα σας ταξιδέψουν. Μέσα στο αυτοκίνητο ακούγονται γνωστά κομμάτια της εποχής από το ραδιόφωνο, ενώ η original μουσική “παίζει” στα cutscenes. Την ώρα της εξερεύνησης ενός χώρου ακούγεται ένα επαναλαμβανόμενο κλασσικό θέμα αγωνίας και μυστηρίου, το οποίο παρόλα αυτά δεν κουράζει, αντιθέτως τονίζει και καθοδηγεί τις κινήσεις σας. Κάπου εδώ αντιλαμβάνεστε ότι ο ήχος έχει διαδραστικό ρόλο, μιας και ακούγεται ένα κουδούνισμα κάθε φορά που περνάτε δίπλα από κάποιο clue. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μετά από την κρίση σας (true, doubt, lie) στην απάντηση ενός ανακρινόμενου, με τον σχετικό ήχο να ακούγεται όταν επιτυγχάνετε και κάποιον άλλο να σας δείχνει πως κάνατε λάθος.

Τα ηχητικά εφέ είναι λιτά, ιδιαίτερα στους εξωτερικούς χώρους, δεδομένου ότι βρίσκεστε σε μια παλιότερη, πιο ήσυχη εποχή χωρίς τόση βαβούρα. Παρόλα αυτά οι κόρνες, οι ομιλίες των περαστικών, το χτύπημα τακουνιών στο παρκέ, το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου, είναι μερικές ηχητικές λεπτομέρειες που προσθέτουν στο ήδη καλοστημένο σκηνικό και δεν το επηρεάζουν αρνητικά, μέσω της λιτότητας τους. Φυσικά, μόλις μπει η δράση στο προσκήνιο, τα πάντα αποκτούν πιο γρήγορο ρυθμό και υπάρχει ένταση και αγωνία. Εννοείται, ότι μαζί με το παιχνίδι πρέπει να αγοράσετε και το Original Soundtrack. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους του είδους...

“I Confess”

Η αλήθεια είναι ότι το L.A. Noire είναι ένα απίστευτα απολαυστικό παιχνίδι. Βρήκα τον εαυτό μου να ασχολείται με μια καινούργια υπόθεση κάθε βράδυ, με τον ίδιο εθισμό που θα διάβαζα μια ιστορία μυστηρίου ή θα παρακολουθούσα μια σειρά. Η μουσική και η γραφική απεικόνιση έχουν μαγικές αναφορές σε διαμάντια της έβδομης τέχνης, ενώ αν ανήκετε στους λάτρεις των film noir, πρέπει ήδη να το έχετε τερματίσει, όπως και να έχετε εντρυφήσει στους τίτλους των παραγράφων του review, που δεν αποτελούν παρά ταινίες-σταθμούς του είδους.

Στάχτη και burberry!

Το κεντρικό storyline διαρκεί περίπου 25 ώρες και κρίνεται ικανοποιητικό σε σύνθεση, αλλά και διάρκεια. Αυτές οι ώρες αυξάνονται αν συνυπολογίσουμε ότι ενδέχεται να να ξαναπαίξετε κάποιες αποστολές ή να αφιερώσετε και λίγο χρόνο στα Street crimes. Τα σκαμπανεβάσματα του ήρωα και το γλυκόπικρο φινάλε αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, εφόσον κλείνει με έναν τρόπο που αρμόζει απόλυτα σε ένα σκοτεινό film noir.

Η καλαίσθητη ατμόσφαιρά του, οι καινοτομίες του gameplay του και το μεστό του σενάριο, σας κάνει πρωταγωνιστές σε έναν τύπο ιστοριών που δεν έχουμε συνηθίσει στα video games. Τα πιο τρανά παραδείγματα είναι τα Mafia games και ίσως το Gangsters πίσω στο 1998, παρότι ανήκει σε άλλο genre. Ακόμα και αυτά τα games όμως μας τοποθετούσαν στον ρόλο του εγκληματία/gangster και όχι σε αυτό του detective.

Θετικά

- Τα animations των προσώπων

- Η σκηνοθεσία των cutscenes

- Μεγάλο βάθος στο story και τον πρωταγωνιστή

- Ποικιλία υποθέσεων

- Μοναδική film noir ατμόσφαιρα

- Καινοτόμο gameplay

Αρνητικά

- “Βαριά” γραφικά

- Αλλαγές σε στοιχεία έπειτα από παρεμβολή ενός cutscene

- Ασυμβατότητα στη λεπτομέρεια προσώπου-σώματος των μοντέλων

Βαθμολογία- 8.7

Γραφικά- 8.0

Ήχος- 8.6

Gameplay- 8.5

Σενάριο- 8.8

Αντοχή- 7.6